Wie zwijgt is schuldig.

Eva Menasse heeft met haar roman ‘Dunkelblum zwijgt’ een pareltje van schrijfkunst afgeleverd. Van haar hand verschenen eerder de boeken ‘Vienna’ en ‘Dagelijkse zonden’ alsook ‘Dieren voor gevorderden’.

Dunkelblum zwijgt is een roman die je vanaf de eerste zin bij de strot grijpt en je niet meer loslaat. Het verhaal heeft geen echt thriller gehalte. Evenwel weet Eva Menasse de onderhuidse spanning in het verhaal zo te doseren dat je blijft doorlezen. Alhoewel ze niet echt gebruik maakt van cliffhangers weet ze toch de aandacht zo te prikkelen dat je verlangt naar meer. Eigen aan een dorp gebeurt er niet zo heel veel, alles kabbelt rustig verder maar des te meer laat Eva Menasse de geesten en gedachtegang van de dorpsgenoten overuren draaien. De term slow reading is hier zeker op z’n plaats.

Setting: een fictief dorpje op de grens van Hongarije en Oostenrijk. Wanneer in 1989 mensen via het dorp Dunkelblum naar Duitsland willen trekken gaan automatisch de gedachten van de dorpsgenoten terug naar de gebeurtenissen die zich vele jaren geleden voordeden op diezelfde grens. Iedereen in het dorp heeft weet van wat er aan de grens voorviel in de nazitijd maar niemand durft erover te spreken. Stuk voor stuk zijn de dorpelingen op de één of andere manier schuldig en hebben er rechtstreeks of onrechtstreeks mee te maken.
De onrustgedachten van de dorpelingen nemen een aanvang wanneer een groep studenten een overwoekerde Joodse begraafplaats komt opruimen en er ook nog een skelet wordt opgegraven buiten het dorp. Of dit de start is van de opheffing van het zwijgen van Dunkelblum kan je lezen in dit geweldig mooi en goed geschreven boek. Zeker een aanrader.