Vijf koppels die na hun verhuis, van de stad naar een residentiële wijk op de buiten, hun sociaal leven zagen verdwijnen komen met elkaar in contact in een poging die sociale contacten terug op peil te krijgen. Een paar jaar lang loopt alles op rolletjes, maar dan brandt onverwacht het huis van een van de koppels af: vrouw en kinderen ontsnappen amper aan de dood, maar de man, Evert Struyk, komt om.
Deze gebeurtenis zorgt natuurlijk voor de nodige spanning onder de kennissen, en langzaam maar zeker komen er barsten te voorschijn in de uiterlijk perfecte relaties van alle leden van de eetclub

De grootste verdienste van dit zeer vlot lezend, op zichzelf staande boek is dat de schrijfster perfect weet te beschrijven hoe vriendschappelijke relaties niet verder gaan dan oppervlakkigheden en luxeproblemen, om toch maar een schijn van perfectie te kunnen ophouden. En als deze vriendschappen onder druk komt te staan, komen de dieper liggende emoties zoals liefde, nijd, afhankelijkheid en zelfs haat te voorschijn.

De manier waarop het verhaal verteld wordt, kwam mij bij mogmenten nogal verwarrend over. Het begint al met de 10 hoofdrolspelers, de leden van de eetclub. Dit is een groot aantal, en ik moest constant een schematische voorstelling bij de hand houden om de koppels uit elkaar te kunnen houden.
Ook het constant switchen tussen het heden en het verleden maakte het er niet makkelijker op om, als lezer, de verhaallijn vast te houden.

Maar eenmaal deze moeilijkheden overwonnen, en het boek uitgelezen, bleef ik met het “was het dat maar” gevoel zitten. Net zoals de in het boek beschreven relaties, vond ik het verhaal zelf ook maar oppervlakkig. Ik denk dat het verhaal veel beter tot zijn recht zou gekomen zijn als novelle, want de eerste 150 bladzijden kunnen makkelijk serieus ingekort worden tot een pakkende beschrijving. Ook de pagina lange open ruimtes tussen de korte hoofdstukken bevestigen die indruk.

Ik vond het al bij al maar een niemandalletje.