Theo Verlinden, een net uitgerangeerd diensthoofd op een gemeentelijke administratie, heeft problemen met het aanvaarden van zijn nieuwe situatie, en richt zich met alle middelen op de – zijns inziens - oorzaak van zijn problemen, zijnde Martin Hogeveen, een bedrijfsrevisor, die het wanbeheer op Theo’s dienst aan het licht bracht.
Tegelijkertijd is Felix Nieberg op zoek naar zijn biologische vader, die hij nooit kende. Omdat Felix zich niet wil blootgeven, loopt deze zoektocht niet van een leien dakje.

Dit op zichzelf staand verhaal is zowel qua opzet als qua sfeer vergelijkbaar met de laatste boeken van Patrick De Bruyn: gewone mensen komen buiten hun wil in een situatie terecht die escaleert tot een nachmerrie voor de betrokkenen. Geen keiharde actie of gruwel, maar kleine gebeurtenissen die als dominosteentjes op hun beurt andere zaken in gang zetten en zo een lawine van gevolgen vormen waaronder de betrokkenen bedolven worden. Er wordt heel veel aandacht besteed aan de psychologie van de hoofdpersonages, en met name evolutie van Martins psyche wordt prachtig beschreven.

De verhaallijnen zijn goed uitgewerkt en verzorgd en komen op het eind mooi samen tot een redelijk geloofwaardig geheel. Zo ook de schrijfstijl die zich, enkele kleine verwarrende passages uitgezonderd, zeer vlot laat lezen. Ondanks het gevoel dat het verhaal vrijblijvend aan de lezer voorgeschoteld wordt, merk ik op een moment dat het verhaal mijn onverdeelde aandacht heeft. Dit is enkel en alleen toe te schrijven aan het vakwerk van de auteur, die zijn boek zeer doordacht opgebouwd heeft.

Dit is een zeer degelijke psychologische roman, en een verdiende winnaar van de Gouden Strop.