Deze tweede thriller van Esther Verhoef is een logisch vervolg op haar debuut Onrust. Het is een boek geworden dat volledig in de lijn ligt met het vorige. Gelukkig zijn er weinig verwijzing naar haar eersteling, zodat beide boeken makkelijk los van elkaar gelezen kunnen worden.

We ontmoeten de hoofdpersonages, Sil Maier en Susan Staal, alsook sommige randpersonages weer waar we ze vorige keer achterlieten: Sil en Susan zijn een koppel dat hun dagen vult met doen wat ze graag doen, want geldzorgen hebben ze niet, omdat ze leven van de opbrengst van de verkoop van Sils softwarebedrijfje. Net als Susans vader op sterven ligt, wordt Thomas, het zoontje van de gescheiden dierenarts en buur Sven Nielsen ontvoerd, en die roept de hulp in van Sil. Sil zegt direct zijn hulp toe. Niet alleen omdat hij nog in het krijt staat bij Sven, maar ook omdat het huisje-tuintje-boomje-leven hem begint te vervelen, en hij dringend terug wat actie in zijn leven wil.
Het eerste spoor leidt naar Parijs, en van daaruit wordt de jacht op de ontvoerders meedogenloos voortgezet.

Ondertussen wordt Susans vrouwelijke nieuwsgierigheid opgewekt door enkele onsamenhangende zinnen, over haar al 20 jaar lang vermiste moeder,die haar vader ijlt net voor hij zijn laatste adem uitblaast. Met praktisch geen houvast begint Susan een zoektocht naar wat er 20 jaar geleden gebeurde.

Verhoef schrijft haar boek in een opeenvolging van korte hoofdstukken, en dat maakt het in het begin nogal moeilijk om in het verhaal te komen, want als lezer word je overrompeld door al die losse gebeurtenissen met hun eigen personages. Maar eenmaal dat begin gepasseerd, zorgen die korte hoofdstukken ervoor dat het verhaal als een sneltrein voorbij raast.
Ook heeft de schrijfster weer veel aandacht besteed aan de uitwerking van de plot: Het uittekenen van een aparte verhaallijn voor de 2 hoofdpersonages zorgt ervoor dat het boek meer is dan enkel een actieverhaal. Hierdoor krijgt het boek ook meteen een groter doelpubliek, want de verhaallijn van macho Sil, met veel actie en geweld, zal vooral een mannelijk publiek aanspreken. Aan de andere kant zijn Susans belevenissen meer gericht op een vrouwelijk publiek. Aan het eind komen deze verhaallijnen weer mooi samen.

Ook qua personages heeft Verhoef goed werk verricht, want er loopt geen man of vrouw teveel rond in het boek. Wel verbaasde het mij dat de oude kennissen van Sil zeer vlug bereid waren hun medewerking te verlenen door tegemoet te komen aan Sils noden.

Samengevat is dit een goed actie-verhaal, dat volledig de in het eerste boek geschepte verwachtingen inlost: soortgelijk boek en dus een soortgelijke waardering.