Vertoeven in de magie van Duncannon Castle

Mijn eerste fantasy-date is meteen een schot in de roos.
'De laatste Ravendochter' is het fantasy-debuut van Merel Godelieve. Ik was heel benieuwd naar voor mij nog een onbekend genre en wou ook ontdekken of er wat schrijversgenen van haar mama Anya Niewierra (één van mijn lievelingsthrillerauteurs) in Merel zit.

Na de dood van haar mama is Erin, barones van Duncannon, de enige erfgenaam van het vervallen Duncannon Castle. Ze doet er alles aan om het geliefde kasteel van haar mama te behouden maar de kosten lopen heel hoog op. De b&b gasten blijven weg en wanneer een Amerikaanse filmstudio plots een andere kasteel kiest als set voor een nieuwe film is Erin radeloos. Er zit niets anders op dan terug te keren naar de kerker en nog 1 keer te luisteren naar de stem...

De cover is een pareltje : de raaf, de volle maan, het gebroken hartje met de letters E & M spelen allemaal een rol in het verhaal. De sprayed edges met de pauwenveren, het contrast van de donkere kleuren en de goudkleur geven het boek een magische look.

Het boek begint met de profetie en wordt na de proloog ingedeeld in 4 hoofdstukken, de 4 seizoenen. Deze worden af en toe onderbroken door delen uit Erins oude dagboek die ze schreef aan haar overleden mama. Op die manier leren we Erin heel goed kennen : haar verdriet, haar rouwproces, haar volharding om het kasteel niet op te geven. Het verhaal omvat thema's zoals trouw, vriendschap, pesten, familiebanden, spijt, vergiffenis, onvoorwaardelijke liefde.
Elk deel begint met een wijze regel uit de Lebor Branán trí Morrignae en samen met de Ierse setting wordt zo de magie versterkt. Merel schrijft heel beeldend zodat je het gevoel krijgt dat je zelf in het kasteel vertoefd. De duistere kerker bezorgt je kippenvel.

Door de leesclub van Ilona kreeg ik de kans om mijn eerste volwassen fantasy-boek te lezen en ik moet eerlijk bekennen het smaakt naar meer.
Hartelijk bedankt uitgeverij LS en Merel Godelieve voor het prachtig recensie-exemplaar!