Te nuchter voor deze feelgood

Ik lees graag en geregeld feelgood, al besef ik dat ik daar soms ook te nuchter voor kan zijn. Dat was zo voor dit boek. Ik vond de romantische ontwikkeling tussen Wes en Doortje niet realistisch... ook kan ik me moeilijk voorstellen dat Wes verliefd is geworden op een beeld dat Boaz van Doortje geschetst had. Een beeld dat Boaz gekend heeft tot haar tiende levensjaar. Ik ben allang niet meer het tienjarig meisje van vroeger. Dus dit blijf ik vreemd vinden. Al vond ik de scène wel mooi waarin hij haar is gaan opzoeken twee jaar eerder.
Het leukste gedeelte van het boek is de proloog waarin het eerste misverstand meteen duidelijk werd.
Ik miste soms meer diepgang, zoals de vermeende ruzie waardoor het contact verloren ging tussen Doortje en Boaz.
Het is echter een feelgood met een zomers en dorps tintje waarin je gewoon moet meegaan met de flow van het verhaal.