Radicalisering, vluchtelingenproblematiek en gezin ineen.

In het nieuwste boek van Jessica Durlacher ‘De Stem’ komen diverse actuele zaken die in de afgelopen 20 jaar in de wereld (en Nederland) spelen en speelden bijeen. Soms logisch, soms ook wat gekunsteld en geconstrueerd. Het geeft je als lezer een wat dubbel gevoel: wel of niet geloofwaardig. Nu maakt dat op zich voor een roman niet zoveel uit, het is vaal een mix van fictie en non-fictie.
Het boek begint heel heftig. Het gezin van Zelda (hoofdpersoon) en Bor is voor vakantie in New York en besluiten plotsklap om daar te gaan trouwen. Een plaatselijke rabbi doet de Joodse plechtigheid op het dakterras van een wolkenkrabber. Dan zijn ze getuige van een vliegtuig dat op een paar honderd meter verderop het WTC-gebouw binnenvliegt. Ook hun gebouw moet worden ontruimd en grijs van het stof en vuil vluchten ze door New York naar hun hotel. Dit beeld blijven ze hun leven lang bij hen dragen.

Op zoek naar een kinderoppas nemen ze een vluchtelinge uit Somalië) aan, Amal. Twee verschillende culturen (Islam en Joods) die aan elkaar moeten wennen en ook van elkaar leren. Het vluchtverhaal roept vragen op. Amal blijkt een bijzonder zangtalent te hebben en oefent min of meer in het geheim met zoon Sam op de muziekschool. Haar talent valt zo op dat ze wordt uitgenodigd om mee te doen met een grote zangwedstrijd op televisie. Dat programma heet De Stem. Tijdens de eerste uitzending neemt Amal een uitzonderlijk gedurfd besluit. Nederland staat op zijn kop en Amal moet beschermd worden. Dat blijkt later grote gevolgen te hebben voor het gezin van Zelda en Bor.
Het vluchtverhaal van Amal en de persoon Amal zijn deels gestoeld op het verhaal van Ayaan Hirsi Ali. Het is niet zo dat Ayaan zelf wordt beschreven. Het is tenslotte wel een roman. Maar Jessica Durlacher heeft haar wel gekend.
De stijl van het boek is wisselend. In het begin wordt je verrast met lange, soms gekunstelde zinnen. Die overigens ook wel mooi en poëtisch en filosofisch kunnen zijn. Dan blijf je even hangen en lees je de zin driemaal en denk er even over na. Ook verderop blijven de filosofische gedachten van de moeder soms uitgebreid terugkomen. Het kan zijn dat je op een gegeven moment op het punt staat om het boek maar weg te leggen. Maar wie dat doet, doet zichzelf dan tekort. Je went aan de zinnen en gaandeweg wordt ook de stijl eenvoudiger. Bovendien neemt je verhaal je ook mee en wil je weten hoe het afloopt. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Zelda, de moeder. De andere gezinsleden blijven helaas wat onderbelicht. En geldt ook voor Amal zelf. Maar ja, ook een schrijfster moet keuzes maken. Maar kort en goed: het lezen van De Stem is de moeite echt waard.