God only knows what I be whitout her....

Dit was, denk ik, mijn favoriete nummer van The Beach Boys vroeger, en heel misschien nog wel. Het is / was een band met heel erg veel goede nummers, ‘thanks to’ oudste broer en componist Brian Wilson. Ik geloof dat Brian dit eigenlijk ook een uitstekend nummer vond, en ook zeer passend bij zijn eigen leven: wat zou hij zijn zonder zijn vrouw? Zijn vrouw geeft structuur aan zijn chaotische leven, zij zorgt voor hem.

Deze autobiografie is zoals zo vele in dit genre: beroemde mensen vertellen hun verhaal, een ghostwriter schrijft. De ghostwriter is in dit geval Ben Greenman. Hij heeft het heel goed gedaan, vind ik. Hij schrijft de spreektaal, het vertelde in een soort van ‘parlando-stijl’ op. Dat is dus niet chronologisch, integendeel. De hoofdstukken zijn thematisch gerangschikt: nu eens over zijn huwelijken en liefdesleven, over zijn opvoeding, moeder, vader en broers, over muziek, over het componeren, de opnames, en over zijn ziekte en hoe hij daarin ‘begeleid’ werd; en vooral heel veel over muziek en over muzikanten en over het maffe leven van veel creatieve en ietwat chaotische muzikanten, onder wie Brian zelf. Het feit dat veel muzikanten, acteurs en andere beroemde mensen - blijkbaar - een privé-arts hebben die oever hen waakt vind ik erg treffend, zelfs schokkend. Denk aan Michael Jackson, aan Prince, Marilyn Monroe. En dan blijkt dat die dokter het helemaal niet altijd goed voor heeft met zijn beroemde patiënten - ik denk vrijwel meteen: die joegen hun mensen de dood in. Of anderzijds, die arts denkt het goede te doen maar het tegenovergestelde is het geval - ‘benefit of the doubt’ zal ik maar zeggen.
De arts die Brian Wilson zo vele jaren begeleidde, heeft mega aan hem verdiend, bemoeide zich ook met het creatieve proces en maakte dat zijn naam ook genoemd werd bij de componisten zodat hij ook verdiende aan de verkoop e.d. Deze dokter beheerste het leven van Brian ‘totally’, tenminste dat zegt Wilson zelf. Maar ook al nemen we het een en ander met een korrel zout, dan nog blijft er veel narigheid over.

Dit is een beetje een beroerde inleiding, geloof ik. De band The Beach Boys bestond in eerste instantie uit de broers Brian, Dennis en Carl Wilson, neef Mike Love en schoolvriend Al Jardine. Hun muzikale vader Murry Wilson was in de eerste jaren hun manager. Brian blijkt podiumvrees te hebben en eigenlijk een soort van bipolaire stoornis, denk ik, geen arts zijnde. De meeste mensen weten dat wel dat Brian geestesziek of depressief was. Hij spreekt er zelf vrij gemakkelijk over; hij is inmiddels natuurlijk ook al een oude man, en nog steeds muzikant. Paul McCartney bijvoorbeeld is een grote fan van Brian. Zijn broers zijn al - lang - dood.

Onlangs heb ik twee series van de Netflix-serie ‘Aquarius’ gezien; daarin gaat het onder andere over de vrij intense vriendschap tussen Dennis Wilson en Charles Manson, die met zijn niet alleen maar vrouwelijke aanhang een tijdlang in het huis van Dennis woonde. Dennis had het op een gegeven moment wel gehad met de manische Manson en verhuisde. Tijdens het lezen van dit boek ontdekte ik dat Sharon Tate en haar vrienden, die door Manson en zijn aanhangers werden vermoord, in datzelfde huis, dat van Dennis Wilson verbleven. Poeh, hé, dacht ik.

Eerst moest ik wel even wennen aan die parlando-stijl, en de thematische opbouw, waardoor er veel verdubbelingen optreden, maar het verhaal boeide enorm. Het lijkt er ook wel op dat Brian Wilson heel openlijk over alles vertelt, dat hij weinig schaamte - meer - heeft.
Je komt ook heel veel te weten over de muziekscene in California vanaf de jaren vijftig, het componeren van liedjes, het opnemen van muziek, hoe die processen gaan. Heel interessant, niet alleen voor verstokte muziekliefhebbers, of alleen voor Beach Boys-fans.

Van harte aanbevolen: 4/5