Eigenzinnige taal, maar gebrek aan vaart

De debuutroman van ‘Niet mijn lichaam’ van Hedwig Selles is duidelijk een roman van een dichter. Het is geschreven in eigenzinnige taal, krachtig, beeldend, prikkelend. Het is een boek waar je de tijd voor moet nemen en dat je met aandacht moet lezen.

‘Om ons heen lagen broekjes en shirtjes en handdoeken. De kledingstukken vulden de lege plekken en maakten van ons een geheel. We hoorden bij elkaar dit laatste uur van de dag.’

‘Maar ik hield niet van mijn vijanden. Niet van de vieze dikke duif, die was een levensgevaarlijke pinda, mijn moeder stikte er bijna in.’

Flaptekst: Carlotta groeit op in een liefdeloos gezin, waarin ze zich staande weet te houden door haar eigen wereld te creëren. Als tot overmaat van ramp haar beste vriendin haar in de steek laat, probeert ze grip op haar leven te houden door minder te gaan eten. Gelukkig ontmoet ze Gilles en kan ze door bij hem te gaan wonen aan het ouderlijk huis ontsnappen. Terwijl ze hunkert naar liefdevol contact, drijven Gilles en zij verder uit elkaar en raakt ze steeds meer verstrikt in haar eigen hersenspinsels. De gevolgen zijn groot en ingrijpend.

Knap hoe de schrijfster uiting heeft weten te geven aan donkere gedachten en gevoelens die zo doorleefd lijken dat er ongetwijfeld biografische elementen aan ten grondslag liggen. Desalniettemin viel de roman mij wat tegen. Enerzijds door de zwaarte van het verhaal, anderzijds door het tempo. Hoewel de korte hoofdstukken bij zouden kunnen dragen aan meer vaart, zorgden ze juist voor verwarring en afstand. Want als lezer spring je niet alleen door de tijd maar word je ook heen en weer geslingerd in de naargeestige hersenspinsels van Carlotta. Dat maakt het moeilijk om echt in het verhaal te komen en je te kunnen identificeren met de hoofdpersoon. Het verhaal kabbelt voort, zonder noemenswaardige spanningsboog. Dat is jammer, want daardoor blijft het vlak en verslapte mijn aandacht regelmatig, terwijl ik er van overtuigd ben dat Selles zeker de kunst van het schrijven verstaat gezien haar zorgvuldig geformuleerde zinnen en gekozen woorden!

‘Gilles kon je vertellen hoe je moest afdalen in dit leven. Dat je eerst het parcours moest verkennen en daarna het peloton op een afstand moest rijden. En boven alles hoe je moest vallen op een spekglad wegdek.’