Bijzonder integer

Als schrijver zijn er zo van die boeken waarop je jaloers bent ze niet zelf geschreven te hebben, vorig jaar was dat “Het einde van de eenzaamheid” die notabene door Humo maar twee sterren kreeg en het commentaar dat het vol plattitudes stond. Maar ook “Noem het liefde” is een boek dat ik graag zelf zou hebben geschreven. Niet zo zozeer voor het verhaal maar wel voor de vorm. Van Voss lijkt elk woord afgewogen te hebben of het wel in die zin past. Elk woord lijkt precies goed en gemaakt te zijn voor de zin waarin hij het gebruikt, alsof hij geen gebruiker van woorden is, maar een creator van die woorden.
Het verhaal choqueert sommigen omdat het gaat over een meisje van amper 18 die een relatie heeft met een dertigjarige man, en soms lijkt het inderdaad zo’n groot verschil (en misschien is het dat ook wel) maar persoonlijk vind ik dat niet zo vreemd, op liefde staat nu eenmaal geen leeftijd. Wel is het natuurlijk zo dat het meisje vaak de man lijkt te kunnen manipuleren om dingen te doen die voor een man van dertig eigenlijk al verleden tijd zouden moeten zijn. Zo doet hij op een gegeven moment aan winkeldiefstal omdat zij het hem vraagt.
Dit met het contrast met zijn grootmoeder die in een rusthuis zit, maar niet echt op sterven, maar wel besluit dat het tijd is om te gaan, maakt de relatie nog net iets perverser, het meisje van achttien wordt nog net iets te jong. Ook zijn doodzieke vriend (hij heeft kanker in een ver stadium) doet het geheel wrijven; enerzijds hebben we de ontluikende liefde (of het blijft duren wil ik in het midden laten), tussen Tomas en zijn meisje A, en anderzijds de vergankelijkheid die Tomas omringd. Met andere woorden er is een contrast tussen leven en dood, tussen begin en einde.
De reactie van de ouders van het meisje lijkt dan ook vrij normaal, het lijkt niet het ideaalbeeld dat je dochter naar huis komt met een dertigjarige man (die dan nog eens verre familie van je is), en dat laten de ouders duidelijk blijken, zowel aan het meisje als aan de man. Je smaakt dan ook de ongemakkelijkheid van de man wanneer het meisje van tafel wegloopt en hem achterlaat tezamen met haar ouders. Het meisje, die trouwens doorheen het verhaal uitsluitend wordt geïdentificeerd als het Meisje A, omdat hij oordeelt dat als hij haar een naam geeft hij haar uitleent aan anderen, dat ze niet langer uitsluitend van hem is, lijkt ook vrij instabiel te zijn en zich, net zoals vele meisjes van die leeftijd, denk ik, ontzettend onzeker te voelen over bepaalde dingen, waar de man maar vrij zelden adequaat weet op te reageren, met opnieuw een uitbarsting tot gevolg.
Een heel mooi concept in het boek is ook de stem van het meisje en de stem van de man. Ze zijn namelijk hemelsbreed verschillend. Je hebt echt het gevoel met een meisje van achttien te doen te hebben en met een man van veel oudere leeftijd, ik zou hem zelfs ouder schatten dan midden dertig, zoals de auteur hem gemaakt heeft. Dit vind ik vrij bijzonder, want in de meeste verhalen lijken in gesprekken de gesprekspartners vaak vrij veel op elkaar, want ik niet zo bijzonder vind want de personen worden uiteraard door één auteur gecreëerd.

Dit was mijn eerste kennismaking met Daan Heerma Van Voss, maar ik kan je verzekeren dat ik na het lezen van zo’n bijzonder kunstwerk gebeten ben om te weten en te lezen wat hij nog meer op zijn palmares heeft staan.
Een dikke vier sterren, neigend naar de vijf.