Eerst even wennen, maar daarna liet het me niet meer los

Het was echt even wennen aan de schrijfstijl... Judith Visser is geen literaire schrijfster, en dat merk je. Ze vertelt het verhaal van een meisje vanaf de kleutertijd tot net na de tienerjaren, en haar schrijfstijl lijkt mee te evolueren met de leeftijd van het hoofdpersonage, daarom had ik het idee dat het in het begin vrij kinderlijk geschreven was, maar gelukkig houdt ze dat niet aan.
Ik moet ook eerlijkheidshalve bekennen dat het boek mij vooral interesseerde omdat ik zelf autistisch ben, en het om een autistisch hoofdpersonage ging, maar ik heb het met veel liefde gelezen, en raad het aan aan iedereen die een inkijkje wilt in het hoofd van iemand met autisme, want dat aspect beschrijft ze bijzonder goed, geen geromantiseer, geen humor (al zit er humor in het boek, maar het wordt niet afgedaan als normal but a bit odd zoals ze zeggen), en dat was verfrissend.
Wat ook opvallend is hoe bijzonder haar ouders met haar omgingen (vooral haar moeder dan) en hoe ze steeds weer sociale vrienden kreeg die "ondanks" haar autisme bleven van haar houden, hoe raar en onbegrijpelijk ze voor hen dan soms ook uit de hoek kwam. Het is dus bovenal een verhaal over hoe een netwerk voor iemand met autisme belangrijk is, maar ook over de moeilijkheden die iemand met autisme op vooral sociaal vlak te verduren heeft.. Het is dus bovenal een boek over de liefde.
Ik ben alvast benieuwd naar het vervolg.