Mooi!

Canada 1950 , de dan 15-jarige Maggie raakt zwanger van haar vriendje. Om de familie de schande van een niet wettelijke baby te besparen wordt door haar ouders besloten de baby af te staan. Maggie kan nog net een naam mompelen voor haar dochter Elodie haar wordt afgenomen. Haar hele leven blijft het gemis van haar dochter Maggie achtervolgen, het niet weten wat er met haar gebeurd is, waar ze heen is gebracht of het goed met haar gaat. Maggie had altijd een hele goede relatie met haar vader, maar het afnemen van de baby was vooral zijn idee en daardoor verandert er veel tussen hen. Het was Maggies droom om het bedrijf van haar vader over te nemen maar nadat de baby geboren is heeft hij geen oog meer voor zijn oudste dochter en wordt ze gedwongen haar geluk elders te zoeken. Maggies leven gaat niet over rozen, ze krijgt later meerdere miskramen en blijft altijd op zoek naar haar verloren dochter. Ze weet zich echter goed staande te houden en uiteindelijk zal ze de juiste beslissingen nemen om haar leven te leven zoals zij dat wil.

Het verhaalt wordt deels vanuit Maggie vertelt en deels vanuit de kleine Elodie. Het eerste deel van het boek is wat traag, hier wordt de jeugd van Maggie besproken en haar relatie met haar vader die ze adoreert. Wanneer de baby eenmaal geboren is krijgt het verhaal wat meer vaart en wordt het interessanter om te lezen. Je gaat ook Elodie volgen die in een tehuis voor weeskinderen terecht is gekomen. Je maakt af en toe wat sprongen in de tijd, voor zowel Elodie als Maggie. Op een zeker moment verandert de Canadese wetgeving waardoor het meer oplevert als ze van de weeshuizen psychiatrische instellingen maken. Van het ene op het andere moment worden de weeskinderen als “psychisch gestoord” bestempeld en krijgen ze geen onderwijs meer en komen ze in een instelling met echte psychiatrische patiënten. Trieste van het geheel is dat dit deel van het verhaal geen fictie is.
Ook het leven van Elodie is niet makkelijk, maar ze blijft altijd hopen dat haar moeder haar een keer komt halen.

De schrijfstijl is prettig, alhoewel in het begin wat traag. Geen ingewikkelde zinnen. Misschien dat het verhaal iets te geromantiseerd is maar dat maakt het ook juist wel weer prettig om te lezen. Het is niet moeilijk om al snel sympathie te voelen voor Maggie en je hart gaat als lezer natuurlijk uit naar Elodie en haar hoop om haar moeder ooit te kennen.