Aangrijpend, schrijnend, verdrietig en toch mooi

Ik las Groene Ranja voor de facebookgroep Samenlezenisleuker.

Onlangs las ik het eerste deel, Wodka & Ranja, ik had Jasmijn en Imke toen al meteen in mijn hart gesloten en was dan ook erg benieuwd hoe het de meisjes (en moeder Ria) verder zou vergaan. Ook dit verhaal kruipt van begin af aan weer onder mijn huid. Och och, wat heb ik te doen met deze twee kleine meisjes, die op zo’n jonge leeftijd al zoveel meegemaakt hebben.
Het verhaal wordt ook hier weer verteld vanuit Jasmijn en moeder Ria, maar ook vanuit tante Ceciel, die in het kindertehuis werkt en Jasmijn en Imke onder haar hoede krijgt. Vooral de stukken verteld vanuit Jasmijn grijpen me aan. Zo ontzettend jong nog en al zoveel verantwoordelijkheidsgevoel. Pas zes jaar oud, maar heeft de taak op zich genomen om op haar kleine zusje te passen en haar te beschermen. De manier waarop Sonke beschrijft hoe de meisjes zich voelen is zó treffend. Angst voor het onbekende, wonen in een groep met andere kinderen, tantes en ooms die voor hen zorgen, allerlei regels waar ze zich aan moeten houden, een nieuwe school en vooral het niet weten wanneer ze hun moeder weer zien en wanneer ze weer naar huis mogen.

Moeder Ria, zwaar verslaafd aan alcohol. Ze wil wel stoppen, maar het is zo moeilijk. Ook dit maakt Sonke goed duidelijk. Ze houdt veel van Jasmijn en Imke (mijn meissies), maar de drang naar alcohol is zo groot. Het maakt me afwisselend boos en verdrietig.

Tante Ceciel, wat een lieverd! Haar hart ligt echt bij de kinderen in het kindertehuis en dat is zo mooi om te lezen. De kinderen zitten daar allemaal met een andere reden waarom papa en/of mama niet meer voor ze kan zorgen. En elk kind gaat daar op zijn of haar eigen manier mee om. Door opstandig te zijn, verdrietig in een hoekje te kruipen of juist extra lief te zijn.
Verdriet als er een kind weggaat, de hoop dat je ook snel weer naar mama mag en verwachtingsvol op de klok kijken of mama er al bijna is, de teleurstelling….de enorme loyaliteit en liefde van Jasmijn en Imke voor hun moeder…alle emoties komen voorbij in dit boek, maar precies goed gedoseerd, het vliegt nergens uit de bocht.

Zal het moeder Ria lukken de alcohol te verslaan? En wat gebeurt er met Jasmijn en Imke? Mogen ze terug naar huis? Blijven ze voor altijd bij elkaar zoals Jasmijn haar zusje heeft beloofd?

Aangrijpend, schrijnend, verdrietig en toch mooi zijn de woorden waarmee ik Groene Ranja kan omschrijven.