Te zeemzoet voor mij

“Zijn laatste droom is sterker dan zijn angst.”

Emile, een man van 26 met jong-alzheimer, weet dat hij niet lang meer zal leven. Hij besluit een laatste reis te maken met een camper en zoekt hiervoor een reisgenoot. Joanne reageert op zijn oproepje. Samen beginnen ze aan een bijzondere roadtrip. Al snel blijkt dat Emile zijn relatiebreuk nog niet helemaal heeft verwerkt en ook Joanne torst een moeilijk verleden mee. Maar ze bloeien allebei open, groeien steeds meer naar elkaar toe. Onderweg pikken ze nog een extra reismaatje op, genieten ze van hun ontmoetingen met de lokale bevolking, bewonderen ze samen de prachtige natuur,… Genoeg ingrediënten dus voor een boek van ruim zeshonderd bladzijden. De grote mediacampagne en talrijke positieve reacties maakten mij natuurlijk nieuwsgierig!

Aanvankelijk las het verhaal, in een zeer eenvoudige schrijfstijl, vlot weg. Maar al snel begon ik mij te ergeren aan de uitgesponnen gesprekken, de vele herhalingen, de overvloed aan drama,… Het verhaal werd ook echt te zeemzoet voor mij én voorspelbaar tot de laatste bladzijde. Ik hou er persoonlijk veel meer van als de auteur toch nog iets aan de verbeelding van de lezer overlaat. Eenvoud zou het verhaal zoveel mooier hebben gemaakt voor mij.

Ondanks de vele quotes en goedbedoelde levenslessen, voelde ik mij absoluut niet zo mindful als de hoofdpersonages. Maar gelukkig heeft iedereen een andere smaak! Ik vermoed dat de liefhebbers van echte feelgood, gecombineerd met wat chicklit en reisinformatie, wel van Al het blauw van de hemel kunnen genieten.