Ook wat er niet wordt gezegd voel je…

“Er is iets mis met hem, zoveel is duidelijk, maar ik vind dat er niets mis is met hem. Zijn lange wimpers, de donkere ogen. Zijn zachte huidje, zijn dreumesvoetjes. Engel is perfect.”

In haar debuutroman Woeker verwerkt Mariëlle Boukens de ziekte en het overlijden van haar zoontje. Toch is Woeker een fictief verhaal geworden, maar als lezer voel je heel sterk aan dat de auteur uit het diepste van haar hart dit verhaal heeft geschreven.

Engel is een beetje trager en een slechte eter, zo anders dan zijn broer Steye. Onderzoeken wijzen uit dat Engel een hersentumor heeft. De afdeling oncologie in het kinderziekenhuis wordt zijn tweede thuis. Hoe ga je hier mee om als moeder? Welke invloed heeft dit op je relatie, op je andere kind?

“Engel? Hij wordt niet meer beter, antwoord ik. Ze kijkt me aan. Hij is er volgend jaar niet meer bij.”

In korte fragmenten laat Mariëlle Boukens de moeder van Engel aan het woord. Ze neemt je mee in haar gedachten, heel eerlijk en oprecht, zonder franjes. Ik hou wel van deze directe schrijfstijl, die met momenten haast poëtisch is. En niet alles moet gezegd worden om de impact van de situatie te voelen, soms zijn er niet meer woorden nodig om tot de kern te komen. Ook wat er niet wordt gezegd voel je…

Dit verhaal heeft mij enorm diep geraakt, omdat er zoveel herkenning in zit. Onze zoon heeft ook een periode doorgebracht op de afdeling oncologie. Mariëlle beschrijft perfect hoe ik mij toen voelde, hoe je leven en omgeving plots veranderen. De kleinste details herkende ik, pijnlijk maar oprecht. Het verdict, de nachten samen in het ziekenhuis, de koude, de operatiekamer, het personeel, de andere ouders, mijn omgeving… alsof mijn leven even parallel liep met de mama van Engel. De ergernis, de liefde, de vermoeidheid. Intens.

Vooral het begin en het einde van het verhaal zijn indrukwekkend mooi. Het tussenstuk, waar de relatieproblemen hoog oplopen, mocht voor mij eenvoudiger zijn. Mijn moederhart was vooral benieuwd naar Engel. Maar door de relatie wel wat verder uit de diepen is Woeker een psychologische roman geworden. Ook knap natuurlijk!

“We waren tot elkaar veroordeeld, zijn dat opnieuw, zullen dat blijven.”