Hoe een rauw verhaal ook mooi kan zijn

“Het was alsof de dood in me zat, ook al was ik nog heel jong. Die was op een bepaalde manier altijd bij me.”

Deze eerste zinnen intrigeerden mij meteen. Een knap begin van Tue zijn verhaal, dat grotendeels gebaseerd is op het leven van de auteur. Tue leeft samen met zijn broertje, zusje en ouders letterlijk en figuurlijk aan de rand van de maatschappij op een afgelegen boerderij in een Deens dorpje. Een depressieve moeder achter een virtuele pokertafel, de financiële crisis die een weerslag heeft op het gemoed van de vader, vaak geen eten op tafel,… en toch wordt het leven af en toe ook uitbundig gevierd.

“Ze verdween gewoon in de donkere kamer, waar mijn vader lag te slapen. Ze was gestopt met huilen. Ze was eigenlijk met alles gestopt, behalve met ademhalen.”

Het opgroeien, met de bijhorende ontdekking van zijn geaardheid, verloopt met de nodige strubbelingen voor Tue. Hij voelt aan dat het fout gaat in het gezin en schaamt zich vaak voor zijn ouders. Maakt hij gebruik van zijn sterktes om deze ellende achter zich te laten? Ik ben alvast benieuwd naar het tweede deel van deze trilogie!

Thomas Korsgaard heeft de leefwereld van Tue goed in beeld gebracht door een aaneenschakeling van anekdotes. Het verhaal wordt vanuit de belevingswereld van Tue verteld, maar als lezer voel je ook de ernst van de situatie aan. Ook hetgeen er niet gezegd wordt is zo voelbaar en schrijnend. Hoe een rauw verhaal toch ook zo mooi kan zijn…

“Later gooide ik het dode kalf in een kruiwagen. Het stonk, maar ik was geen watje, en ik zou ergere dingen in mijn leven meemaken dan het opruimen van dode dieren. Dat zei mijn vader altijd. Je kon je net zo goed op het ergste voorbereiden, het leven zou je toch van alles voor de voeten gooien.”