Wanhoopskreten die te weinig weerklank vonden

Veel van de wanhopige brieven bereiken na de Kristallnacht in november 1938 het Comité voor Joodsche Vluchtelingen in Amsterdam. Voor veel Joden is hun brief een laatste strohalm die ze vastgrepen. Met een toenemend gevoel van onveiligheid, de dreiging met niet alleen uit hun huis, maar ook uit hun land gezet te worden, is de toekomst voor Joden uit grote delen van Europa ongewis.
Nederland hield echter zijn grenzen dicht voor Joodse vluchtelingen en gaf slechts sporadisch toe aan een verzoek om hulp.
De selectie van brieven, gevonden bij het oud papier, waarna Willy Lindwer zich erover ontfermde, tonen de wanhoopskreten van Joden uit vooral Duitsland en Oostenrijk, die ten einde raad zijn en die willen vluchten naar veilig gebied. Alle brieven zijn in het boek afgedrukt en historicus Pennewaard onderzocht hoe het de brievenschrijvers en hun familie verging. Van een aantal families zijn portretfoto's geplaatst.
De meeste verhalen stemmen intriest, want slechts weinigen keerden terug...
Het is een kleine troost dat er nog zoveel informatie over hen boven tafel is gekomen, want van sommigen is bijna niets bekend. Dit boek geeft de brievenschrijvers en hun naasten weer een gezicht, hun geschiedenis is niet vergeten.