Verzorgingsstaat?

Met het nieuwe zorgstelsel dat in 2006 werd ingevoerd, zijn er veel dingen veranderd en is zorg intussen voor veel mensen onbetaalbaar of zelfs helemaal onbereikbaar geworden.
Ongedocumenteerden die hier verblijven die toch zorg nodig zijn, worden geweigerd bij huisartsenposten en in ziekenhuizen. Toch zijn er speciale potjes om deze mensen te kunnen helpen, al wordt hier door zorginstellingen te weinig gebruik van gemaakt. De drempel tot zorg geldt ook voor daklozen of mensen met problematische schulden, die soms geen uitkering hebben of achterlopen met de premiebetaling.
Michelle van Tongerloo beschrijft een aantal hartverscheurende casussen van mensen die door de nodeloos ingewikkelde bureaucratie geen zorg krijgen. Dikwijls zijn ze daarna aangewezen op spoedzorg, die omdat het uitgestelde zorg is, in verhouding meer geld kost, dan bij vroegtijdige interventie. Onze verzorgingsstaat mag allang geen verzorgingsstaat meer heten. Van Tongerloo weet gelukkig in Rotterdam bij de Pauluskerk een aantal mensen wel te helpen, die door de mazen van het systeem zijn gevallen. Een van hen is slachtoffer van de toeslagenaffaire.
Van Tongerloo weet met haar inzet deze mensen weer op de rails te krijgen, waarvoor hulde.
Ze houdt een pleidooi om de menselijkheid in het systeem terug te brengen en af te zien van kille procedures en protocollen waardoor de zorg en welzijnswerk nu beknot wordt.

Indrukwekkend zijn de prachtige portretfoto's aan het eind van het boek die degenen laten zien die als een feniks zijn herrezen na de interventie door Michelle.