Lezersrecensie
Weer een prachtige auti-roman!
Ik heb het geluk om voor HarperCollins Holland en Judith Visser ‘Zondagskracht’ te mogen lezen en recenseren. ‘Zondagskracht’ is het afsluitende deel in de zondags-trilogie: 3 prachtige romans over het leven van een vrouw met autisme.
Een aantal jaar geleden kwam ik in de bibliotheek ‘Zondagskind’ tegen. Best een dik boek, dus ik twijfelde nogal. Toch sprak de cover en achterflap me wel aan. En wat ben ik daar blij mee! Na ‘Zondagskind’ las ik meteen ‘Zondagsleven’. Herkenning na herkenning hield me vast in deze prettig vloeiend geschreven boeken. Dat ik nu ook ‘Zondagskracht’ vooruit mag lezen is een echt cadeautje.
‘Zondagskracht’ gaat natuurlijk over Jasmijn Vink, een vrouw die op volwassen leeftijd is gediagnostiseerd met autisme. In dit derde boek heeft ze haar leven volledig autisme-geschikt ingevuld. Samen met haar man en honden woont ze in het rustgevende Rockanje. Haar werk als auteur en de vrijheid om haar honden bij haar werk te betrekken, maakt dat Jasmijn niet elke dag (zoals in ‘Zondagsleven’ beschreven) overprikkeld thuiskomt. Eind goed, al goed.
Maar haar autismebubbel is niet bestand tegen alle veranderingen van buitenaf. Want hoe ga je om met ziekte of overlijden van dierbaren, het uitbreken van een pandemie en veranderingen in de uitgeverswereld? Hoe moet je meebewegen met wat je wordt opgedrongen, en toch jezelf niet vergeten?
Judith Visser schrijft in ‘Zondagskracht’, zoals we van haar kennen, heel eerlijk hoe Jasmijn met al deze gebeurtenissen omgaat. Omdat ze schrijft in de ik-vorm voelt het boek persoonlijk, alsof de auteur tegenover je zit te vertellen.
De kracht van Judith Visser is dat ze als ervaringsdeskundige persoonlijk kan vertellen hoe een brein met autisme denkt, maar tegelijkertijd is ze niet belerend en laat ze ook goed doorschemeren dat ze beseft dat niet iedereen met autisme situaties hetzelfde ervaart. Hierdoor zijn haar boeken laagdrempelig om te lezen voor het grote publiek. Ook moet ik tijdens het lezen vaak wel lachen om de herkenning en de soms wat aparte denkwijze. Vooral de zekerheid waarmee Jasmijn “gewoon” haar honden overal mee naartoe neemt. Daar zou ik wel wat van kunnen leren!
Wat ik in dit derde boek minder sterk vond als in de andere twee romans, is de verhaallijn. In ‘Zondagskracht’ vond ik het verhaal soms wat chaotisch verlopen. Dit is ook wel te begrijpen al het leven ineens een doos met chaos over Jasmijn uitstrooit.
Het boek eindigde met een selectie van veelgestelde vragen van lezers. Omdat dit een afsluitende roman in de trilogie is, vind ik dat passend en erg leuk om te lezen!
Na ‘Zondagskracht’ wil ik nog meer boeken lezen van Judith Visser. Al denk ik stiekem wel dat de Zondags-trilogie mijn favoriet blijft dankzij de herkenning en de mooie eerlijkheid waarmee Judith Visser deze boeken heeft durven schrijven. Om die reden zal ik iedereen aanraden om ‘Zondagskracht’ te lezen. Ik heb er in ieder geval weer van genoten!
Een aantal jaar geleden kwam ik in de bibliotheek ‘Zondagskind’ tegen. Best een dik boek, dus ik twijfelde nogal. Toch sprak de cover en achterflap me wel aan. En wat ben ik daar blij mee! Na ‘Zondagskind’ las ik meteen ‘Zondagsleven’. Herkenning na herkenning hield me vast in deze prettig vloeiend geschreven boeken. Dat ik nu ook ‘Zondagskracht’ vooruit mag lezen is een echt cadeautje.
‘Zondagskracht’ gaat natuurlijk over Jasmijn Vink, een vrouw die op volwassen leeftijd is gediagnostiseerd met autisme. In dit derde boek heeft ze haar leven volledig autisme-geschikt ingevuld. Samen met haar man en honden woont ze in het rustgevende Rockanje. Haar werk als auteur en de vrijheid om haar honden bij haar werk te betrekken, maakt dat Jasmijn niet elke dag (zoals in ‘Zondagsleven’ beschreven) overprikkeld thuiskomt. Eind goed, al goed.
Maar haar autismebubbel is niet bestand tegen alle veranderingen van buitenaf. Want hoe ga je om met ziekte of overlijden van dierbaren, het uitbreken van een pandemie en veranderingen in de uitgeverswereld? Hoe moet je meebewegen met wat je wordt opgedrongen, en toch jezelf niet vergeten?
Judith Visser schrijft in ‘Zondagskracht’, zoals we van haar kennen, heel eerlijk hoe Jasmijn met al deze gebeurtenissen omgaat. Omdat ze schrijft in de ik-vorm voelt het boek persoonlijk, alsof de auteur tegenover je zit te vertellen.
De kracht van Judith Visser is dat ze als ervaringsdeskundige persoonlijk kan vertellen hoe een brein met autisme denkt, maar tegelijkertijd is ze niet belerend en laat ze ook goed doorschemeren dat ze beseft dat niet iedereen met autisme situaties hetzelfde ervaart. Hierdoor zijn haar boeken laagdrempelig om te lezen voor het grote publiek. Ook moet ik tijdens het lezen vaak wel lachen om de herkenning en de soms wat aparte denkwijze. Vooral de zekerheid waarmee Jasmijn “gewoon” haar honden overal mee naartoe neemt. Daar zou ik wel wat van kunnen leren!
Wat ik in dit derde boek minder sterk vond als in de andere twee romans, is de verhaallijn. In ‘Zondagskracht’ vond ik het verhaal soms wat chaotisch verlopen. Dit is ook wel te begrijpen al het leven ineens een doos met chaos over Jasmijn uitstrooit.
Het boek eindigde met een selectie van veelgestelde vragen van lezers. Omdat dit een afsluitende roman in de trilogie is, vind ik dat passend en erg leuk om te lezen!
Na ‘Zondagskracht’ wil ik nog meer boeken lezen van Judith Visser. Al denk ik stiekem wel dat de Zondags-trilogie mijn favoriet blijft dankzij de herkenning en de mooie eerlijkheid waarmee Judith Visser deze boeken heeft durven schrijven. Om die reden zal ik iedereen aanraden om ‘Zondagskracht’ te lezen. Ik heb er in ieder geval weer van genoten!
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van selinajansenteksten
Gesponsord
Als François de bewusteloze, mysterieuze Elsa aantreft, besluit hij haar te verzorgen. Geleidelijk aan geven ze hun geheimen aan elkaar bloot. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
