Lezersrecensie
Een kooi blijft een kooi
Amir’s wieg staat in het Irak van eind jaren vijftig. Als twintiger weet hij precies wat hij wil. Om te beginnen wil hij zijn studie afmaken, daarnaast wil hij met Renée trouwen en samen met haar naar Engeland emigreren.
Maar wat hij wil en wat er van hem wordt verwacht zijn twee verschillende dingen. En als er in Bagdad een staatsgreep plaatsvindt en hij tegen wil en dank wordt meegesleurd in gruwelijkheden die het daglicht niet kunnen verdragen, is zijn droom verder weg dan ooit.
Is Amir bestand tegen de individuen die hem trachten te breken? Of zijn sommige scheuren niet meer te lijmen?
“Niemand zou in een kooi moeten leven. Niemand zou vastgehouden moeten worden door de keuzes van anderen.” Reem Talib
Houten vogeltje van Reem Talib is, anders dan de titel misschien doet vermoeden, geen lief of vrolijk verhaal.
Hopelijk is het voorgaande geen reden om het boek te laten liggen, want wat Houten vogeltje wel is, is indrukwekkend, intens en aangrijpend. Het is een hele ervaring om het verhaal van Amir te lezen. Het is gevuld met heftige gebeurtenissen, waar een intens, en vaak pijnlijk, liefdesverhaal doorheen loopt. Reem Talib weet een sfeer neer te zetten die somber is met hier en daar een glimp van hoop. Alhoewel ik vermoed dat die hoop grotendeels is gelegen in de wens dat Amir het geluk of in ieder geval de rust vindt.
Reem Talib’s verhaal kent vele facetten en zijn personages kennen er minstens evenveel, zo niet meer. Ik vond het bijzonder dat ik ondanks de heftigheid, en bij vlagen gruwelijkheid, ademloos door wilde blijven lezen om te ontdekken of er ergens een sprankje licht zou komen, waarin de hoofdpersoon of hoofdpersonen mogen zijn wie ze willen zijn, en mogen doen wat ze willen doen. De personages zijn krachtig en kwetsbaar neergezet en dragen niet alleen de littekens van het heden. De auteur vangt in dit alles een zwaarte die drukkend en dik is, en je daardoor stevig weet te grijpen.
Houten vogeltje spreekt zowel in als tussen de regels en laat zien dat kooien niet alleen fysiek, maar ook mentaal kunnen bestaan.
4½
Instagram: sheila_hjv_inbooks
Maar wat hij wil en wat er van hem wordt verwacht zijn twee verschillende dingen. En als er in Bagdad een staatsgreep plaatsvindt en hij tegen wil en dank wordt meegesleurd in gruwelijkheden die het daglicht niet kunnen verdragen, is zijn droom verder weg dan ooit.
Is Amir bestand tegen de individuen die hem trachten te breken? Of zijn sommige scheuren niet meer te lijmen?
“Niemand zou in een kooi moeten leven. Niemand zou vastgehouden moeten worden door de keuzes van anderen.” Reem Talib
Houten vogeltje van Reem Talib is, anders dan de titel misschien doet vermoeden, geen lief of vrolijk verhaal.
Hopelijk is het voorgaande geen reden om het boek te laten liggen, want wat Houten vogeltje wel is, is indrukwekkend, intens en aangrijpend. Het is een hele ervaring om het verhaal van Amir te lezen. Het is gevuld met heftige gebeurtenissen, waar een intens, en vaak pijnlijk, liefdesverhaal doorheen loopt. Reem Talib weet een sfeer neer te zetten die somber is met hier en daar een glimp van hoop. Alhoewel ik vermoed dat die hoop grotendeels is gelegen in de wens dat Amir het geluk of in ieder geval de rust vindt.
Reem Talib’s verhaal kent vele facetten en zijn personages kennen er minstens evenveel, zo niet meer. Ik vond het bijzonder dat ik ondanks de heftigheid, en bij vlagen gruwelijkheid, ademloos door wilde blijven lezen om te ontdekken of er ergens een sprankje licht zou komen, waarin de hoofdpersoon of hoofdpersonen mogen zijn wie ze willen zijn, en mogen doen wat ze willen doen. De personages zijn krachtig en kwetsbaar neergezet en dragen niet alleen de littekens van het heden. De auteur vangt in dit alles een zwaarte die drukkend en dik is, en je daardoor stevig weet te grijpen.
Houten vogeltje spreekt zowel in als tussen de regels en laat zien dat kooien niet alleen fysiek, maar ook mentaal kunnen bestaan.
4½
Instagram: sheila_hjv_inbooks
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van sheila_hjv_inbooks
Gesponsord
In 1938 vluchten de Freuds van Wenen naar Londen, waar Anna Freud weeshuizen opricht en op zoek gaat naar erkenning en hechte vriendschappen.
De jonge, verloren Ambre komt na een mislukte zelfmoordpoging in een hotel in de bergen terecht, waar ze zichzelf en het leven opnieuw leert te ontdekken.
