Heden en verleden komen samen

De laatste trein uit Ligurië van Christine Dwyer Hickey vertelt over de levens van Bella, Edward en Anna. Levens die door een verdrietige geschiedenis met elkaar verbonden zijn geraakt.

Het verhaal van Bella start in 1933 wanneer ze onderweg is naar Ligurië. Bella is door haar vader naar Italië gestuurd om daar als gouvernante voor Alec, de zoon van signora Lami, te gaan zorgen. Nog maar net aangekomen moet Bella alweer doorreizen naar Bordighera waar Alec op dat moment verblijft. In eerste instantie trekt Alec vooral naar zijn pianoleraar Edward toe en is het voor Bella lastig om contact met hem te maken.

In de praktijk blijkt dat signora Lami niet vaak bij haar zoon is. Samen met Edward neemt Bella de zorg voor Alec op zich. Langzaam krijgt Alec meer vertrouwen in Bella en gaat hij op haar steunen. Ook tussen Bella en Edward ontstaat een stilzwijgend soort vriendschap. Toch weet Bella haast niets over Edward. Hij is erg gesloten en gaat overduidelijk gebukt onder een groot geheim.

Wanneer de oorlog meer grip krijgt op Italië wordt het daar te gevaarlijk voor de half joodse Alec. Zijn moeder, die joods is, vraagt Bella en Edward om Alec het land uit te smokkelen. Een onderneming die niet zonder gevaar is.

“Als ze bij het hek komt, blijft Bella staan om nog een laatste blik op Villa Lami te werpen. Ze ziet Elida in haar nachtpon boven bij het raam staan. Ze kijken elkaar even aan, dan blaast Bella een kus naar haar en Elida knikt en glimlacht ten teken dat ze het begrijpt.” Christine Dwyer Hickey

Het verhaal van Anna start in 1995 wanneer haar relatie net op de klippen is gelopen en haar Nonna op sterven ligt. In deze, voor haar, lastige periode komt Anna erachter dat er heel veel is dat zij niet weet over de achtergrond van haar nonna en daarmee ook over haar eigen achtergrond. Zal Anna haar identiteit weten te vinden?

De laatste trein uit Ligurië van Christine Dwyer Hickey is een verhaal over verschillende generaties en hun problemen. Over het gevaar van een oorlog en over personen die een groot deel van hun leven hebben laten bepalen door anderen of door een geheim dat ze met zich meedragen.

De laatste trein uit Ligurië doet wat somber aan. Het lijkt alsof het leven de hoofdpersonen een beetje overkomt en de overige personages over meer daadkracht beschikken dan de hoofdpersonen zelf.

De schrijfstijl van Christine Dwyer Hickey komt op mij wat traag over. Vermoedelijk om de mysteries die rondom de personages hangen zolang mogelijk in stand te houden, lijken de zinnen soms wat onsamenhangend. Zeker in het begin moest ik regelmatig even terug lezen omdat ik het gevoel had dat ik iets miste.

Alhoewel ik me heel erg op dit boek had verheugd, ik hou van verhalen waar verleden en heden samenkomen, was dit boek toch niet echt mijn stijl. Graag had ik bijvoorbeeld nog wel meer willen lezen over de zoektocht van Anna naar het verleden van haar Nonna. Na ongeveer tweederde werd het verhaal een stuk minder passief en dat kwam het boek ten goede, het werd daardoor een stuk leuker om te lezen.

De laatste hoofdstukken van De laatste trein uit Ligurië van Christine Dwyer Hickey vond ik echt de moeite waard maar dit kwam voor mij net iets te laat. De laatste trein uit Ligurië krijgt van mij drie sterren.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.wordpress.com