Gedurfd

Christine Visser is geen fictieschrijver die zich achter personages verschuilt. In Schaduwweduwe vertelt ze haar eigen verhaal, rauw en ongefilterd. Bijna twintig jaar lang was ze de geheime geliefde van een bekende theatermaker, met wie ze een zoon kreeg. Na zijn overlijden bleef zij achter als ‘onzichtbare weduwe’ — een rol die in onze maatschappij amper bestaansrecht krijgt. Met dit boek stapt ze letterlijk uit de schaduw, en dat doet ze met lef.

Dit is geen liefdesverhaal zoals je ze gewend bent. Christine ontmoet Wieger tijdens haar theaterstage en valt voor hem - hij voor haar ook, maar hij is getrouwd en blijft dat. Wat volgt is een verborgen relatie die zich afspeelt in de marge van zijn officiële leven. Ze krijgen samen een kind, maar blijven geheim. Wanneer Wieger overlijdt aan kanker, blijft Christine achter met een rouw die ze niet publiekelijk mag tonen. Schaduwweduwe is haar poging om die liefde en dat verdriet alsnog een plek te geven. Het is confronterend, intiem en soms pijnlijk eerlijk.

Visser schrijft in korte, directe zinnen die je soms bijna doen struikelen en dat werkt. Haar stijl is staccato, zonder poespas, en dat past perfect bij de zwaarte van haar verhaal. Geen bloemrijke metaforen, maar zinnen die snijden. De personages zijn echt: Christine zelf, Wieger, hun zoon, en de ‘officiële’ familie. Omdat het autobiografisch is, voelt alles oprecht, maar soms ook een tikje eenzijdig. Je krijgt haar kant van het verhaal, en dat is krachtig, maar het roept ook vragen op over de andere betrokkenen. Die blijven grotendeels buiten beeld.

Schaduwweduwe is een gedurfde, persoonlijke inkijk in een liefde die nooit mocht bestaan en een rouw die eindelijk zichtbaar mag zijn.