Verhalenvertellers en een zwak einde.

Na deel 1 'Wat het hart niet kan horen' heb ik dit tweede deel gelezen.
De opbouw is hetzelfde als in deel 1. Diverse personages vertellen zeer uitgebreid hun verhalen.

De aanleiding van Julia om terug te keren naar Birma was vanwege stemmen in haar hoofd.
Dat wordt tot vervelens toe uitgebreid beschreven dus heb dat diagonaal gelezen.

Eenmaal in Birma gaat ze met haar halfbroer op zoek naar Thar Thar.

Ze belanden na vele omzwervingen in een klooster en daar wordt het verhaal ongeloofwaardig. Zo leert Julia een dozijn jonge kinderen in dat klooster de Engelse taal zonder boeken, bord, papier of tolk. Alleen met uitspraak. Mijn naam is, wat is jouw naam etc. De kinderen verstonden haar wonderlijk snel en spraken haar na.

Dat is vergelijkbaar met iemand die in het Chinees tegen mij zegt: mijn naam is… wat is jouw naam? Dat zou ik nooit verstaan, laat staan hetzelfde terug zeggen.
Dan glijdt het verhaal helaas af naar een boek uit de Bouquetreeks.
2 1/2 ster geven gaat niet, daarom afgerond naar 3.