Feelgood zonder goed gevoel

‘Happy people have no story’, moet bestsellerauteur Joanne Trollope gedacht hebben. Voor haar twintigste roman kiest ze resoluut voor personages die stuk voor stuk gebukt gaan onder grote en vooral heel veel kleine problemen. Daarbij onderzoekt ze de positie van de vrouw op de arbeidsmarkt en de veerkracht van vriendschap. Anders dan in haar eerdere romans, verslikt ze zich in de boodschap die ze wil meegeven en levert ze een vlak boek af dat de lezer amper met een goed gevoel achterlaat.

De roman wordt nochtans sterk ingezet. De 47-jarige Stacey heeft het allemaal, tot ze struikelt en in haar val haar hele leven met zich meesleurt. Wanneer ze opstaat lijkt ze alles verloren te hebben: haar werk, haar moeder, een goed huwelijk… Enkel haar vriendinnen Beth, Melissa en Gaby staan er nog, of is deze steunpilaar ook maar schijn?

Trollope beschrijft de chaos in Tracey’s leven op een empathische manier. Je leeft mee met haar en begrijpt waarom ze zich laat afglijden. Na het eerste hoofdstuk wisselt het perspectief tussen de vriendinnen en leer je elk van hen beter kennen. Trollope heeft een vlotte schrijfstijl en schets met humor personages die zo uit televisieseries lijken te komen. Als lezer volg je het allemaal van op het puntje van je stoel, tot je tot de conclusie komt dat je met de eerste hoofdstukken ook meteen het hoogtepunt van het boek voorbij bent.

Trollope kaart met deze roman nadrukkelijk het verschil tussen werkende mannen en vrouwen aan. Dat doet ze aanvankelijk geloofwaardig door de vier vriendinnen verschillend in te kleuren en zo een breed gamma van werkende vrouwen ten toon te spreiden. Zowat alle mogelijke levensvormen komen aan bod: werkende vrouwen met en zonder kinderen, hetero- en homokoppels, vrouwen met en zonder partner, nieuw samengestelde gezinnen… Dat zou een genuanceerd beeld opleveren wanneer het met een boeiend plot gepaard zou gaan. Vreemd genoeg slaagt Trollope – die in eerdere romans sterke verhaallijnen neerzet – daar niet in. Wanneer ze Stacey’s verhaal als kern had gebruikt, had ze het verhaal veel meer diepgang en focus kunnen geven.  De afwisselende perspectieven creëren nu louter een opsomming van mogelijke hindernissen waartegen vrouwen kunnen aanlopen. Het geheel oogt slordig, alsof dit de basis is waarvan de echte roman nog moet uitgewerkt worden.

Behalve de verhaallijn, zijn ook de personages gebrekkig opgebouwd. Bij sommige vriendinnen-romans wil je tijdens het lezen niets liever dan deel uitmaken van het clubje. Dat is bij dit verhaal absoluut niet het geval. Zowel de afzonderlijke levens van de personages als hun onderlinge relaties zijn doordrongen van pietluttige en vergezochte problemen. Omdat ze nooit voorbij het stereotiep van de briljante professor, de creatieve zakenvrouw of de succesvolle alleenstaande moeder uitgroeien is er geen chemie tussen de vriendinnen. Uit niets blijkt waar hun vriendschap op gestoeld is, of hoe ze elkaar kunnen steunen. Zo is het opvallend dat de weinige interacties meestal tussen twee personages gebeuren en er geen enkel moment is waarop de vriendinnen allemaal samen zijn.

Als het de bedoeling van de auteur was om werkende vrouwen een hart onder de riem te steken, kan dit boek beschouwd worden als een verdienstelijke poging. Trollope toont aan dat je niet alleen bent met je onzekerheden, wankele work-life balans en pogingen tot multitasken. Door het ontbreken van een plot, springt het verhaal echter van personage tot personage en is er geen punt waar de lezer naartoe kan leven. Het abrupte einde komt dan ook eerder als verlossing dan als verrassing. City of Friends biedt in het beste geval een paar uur ontspanning, maar schiet in zijn genre te kort om een aanrader te zijn.