Een voorspelbaar sprookjesverhaal

De dameszwemclub is een zeer luchtig verhaal over de Amerikaanse Joey die voor haar werk tijdelijk naar Engeland verhuist. Ze heeft er de leiding over de renovatie van een landgoed, iets waar niet alle bewoners in de buurt blij mee zijn. Het is ook een kans om opnieuw de banden aan te halen met haar jeugdvriendin die al jaren in Londen woont.

Ze voelt zich al snel erg alleen, maar wordt opgenomen in een clubje tachtigers die dagelijks in een vijver in de buurt zwemmen. Hoewel Joey denkt dat het onmogelijk is dat zij in januari in half bevroren ijs duikt, is ze er al gauw niet meer weg te slaan. Zowel het zwemmen als de vriendschap tussen de vrouwen openen haar de ogen en doen haar beslissen om een aantal zaken in haar leven grondig te veranderen.

Het is duidelijk een feelgoodverhaal waarbij het vooral gaat om de sfeer die de auteur wil meegeven. Joey is een grote fan van peter Pan en wil bij de restauratie de auteur van het boek – die in het landgoed verbleven heeft – eren. Ook Zitwers debuut baadt in de sfeer van kinderlijke verwondering, die aanvankelijk aandoenlijk is, maar na verloop van tijd ongeloofwaardig wordt. De voorspelbaarheid werd uiteindelijk zo groot, dat ik het nog amper de moeite vond om verder te lezen. Zelfs als tussendoortje bestaan er betere boeken.