Snel tussendoortje

Als je mijn reviews al een tijdje volgt dan weet je dat word theehuisje voor mijn een trigger woord is. Ik ben dol op boeken die zich afspelen in cafés en theehuizen.

Dat zorgt er natuurlijk ook voor dat ik heel wat vergelijkingsmateriaal heb en dat ik soms best wel kritisch durf te zijn. Het is bij dit soort verhalen namelijk erg makkelijk om snel in clichés te hervallen. Maar The Tanglewood Tea Shop slaagt er toch in origineel binnen zijn soort te zijn. air.

Zo speelt het verhaal zich niet af aan de kustlaan van England. (Toch wel vaak de go to plaats voor theehuisjes verhalen.) Neen, deze keer verhuist de heldin in het verhaal naar het ruwere en onbekendere Wales. Een prachtige setting die zich doorheen het verhaal ook echt laat voelen.

Daarnaast las ik nooit eerder een verhaal waar een erfenis een belangrijke rol speelt. Stevie, het hoofdpersonage is dan ook nog een meisje met een degelijk stel hersenen dat haar geld niet zomaar wil verkwanselen en echt iets van haar leven wil maken. Ik hield ook wel van de spanningen die de erfenis meebracht in Stevies familie. Dit gaf het verhaal zeker meer diepgang en zorgde ervoor dat The Tanglewood Tea Shop niet gewoon het klassieke verhaalpatroon volgde.

En toch voelde het ook wel bekend en gezellig aan. Persoonlijk vind ik eten in een boek over cafés en theehuisjes erg belangrijk. Ik heb er echt een hekel aan om 300 pagina’s lang te lezen over een theehuisje, maar met een vergrootglas moet zoeken naar koekjes of cake. Gelukkig zorgde Stevie en haar heerlijk creaties ervoor dat ik tijdens het lezen echt zat te watertanden. En ook stiekem op google verschillende recepten zat te pinnen.

Een erg belangrijke rol is natuurlijk ook weggelegd voor de inwoners van Tanglewood. De bewoners van het dorpje zijn toch wel erg belangrijk voor een verhaal zoals dit. Maar gelukkig waren ze een voor een hartverwarmende, fijne mensen. Hoewel… neen, niet allemaal. Maar dat was natuurlijk ook gewoon de bedoeling!

Dus waarom geef je dan maar 3,5 ster hoor ik je vragen. Wel daar heb ik twee redenen voor. De eerste gaat over de schrijfstijl. Stevie praat nogal graag tegen zichzelf. Maar in het boek worden de gesprekken die ze in haar hoofd aangaat wel geschreven met aanhalingstekens. Hierdoor is het voor de lezer erg moeilijk om een onderscheid te maken tussen wat Stevie luidop zegt en wat ze in haar hoofd tegen zichzelf zegt. Soms duurt het enkele zinnen voor er duidelijk wordt gemaakt dat Stevie tegen zichzelf aan het praten was. Heel irritant.

De tweede reden was de romantiek in het verhaal. Er is heel weinig romantiek. Zeker niet slecht, want The Tanglewood Tea Shop is vooral een verhaal over een jonge vrouw die haar dromen wil verwezenlijken en haar plek in de wereld zoekt. Ideaal voor liefhebbers van chicklit die niet altijd warm lopen voor suikerzoete romances. Maar de romantiek die er toch is voelt erg onnatuurlijk aan. Pas op het einde van het boek komt er echt romantiek aan te pas, maar dan gaat ze ook echt in een sneltreinvaart ervandoor. De ik hou van jou’s vliegen in het rond, terwijl de twee personages zelf nog nooit een deftig gesprek met elkaar gevoerd hebben. Ik ga zeker niet ontkennen dat er duidelijk aantrekkingskracht is tussen hen, maar van ik vind je aantrekkelijk naar echte liefdeverklaringen in tien minuten… neen daar ben ik geen fan van. Instalove is al erg genoeg in YA verhalen, maar in een boek voor volwassenen gaat mijn haar er helemaal van rechtstaan.

Ik heb zeker genoten van The Tanglewood Tea shop. Het is echt een typisch café verhaal over een klein dorpje met zijn inwoners en een sterk vrouwelijk hoofdpersonage. En laten we vooral niet vergeten dat het boek bol staat van de heerlijke taarten en koekjes. Een lekker tussendoortje dus!