Goed plot maar ontzettend pompeus geschreven verhaal

Ik heb lang getwijfeld of ik dit boek wel een kans wou geven. De Grisha trilogie is namelijk een van die reeksen die steevast op mijn “vreselijkste boek ooit gelezen lijstje” komen. Dus toen de hype rond Ninth House ontstond was ik heel skeptisch. Het heeft meer dan een jaar geduurd voor ik het boek een eerlijke kans wou en kon geven.

Heeft het boek me van mijn sokken geblazen? Helemaal niet. Was het een van de beste boeken die ik ooit las? Komt zelfs niet in rde buurt. Was het een verhaal met een boeiend plot en enkele interessante plotwendingen? Dat zeker. Maar heb ik ook echt gevochten met het verhaal en deed het me bijna in een boekencoma belanden? Ja hoor….

Het eigenlijke plot is erg veelbelovend. Het verhaal speelt zich af op de universiteit van Yale en heel vroeg in het verhaal leren we dat er 8 verschillende studentenverenigingen zijn die magie beoefenen. Elk huis heeft zijn specialiteit en daarboven staat Lethe. Een soort van magische politie die ervoor zorgt dat er niet veel ongure zaken gebeuren. Een boeiend concept, want in het verhaal wordt ook getoond hoe magie gebruikt zou worden in het dagelijkse leven. Popsterren die razend populair worden door een ritueel, beursvallen die voorspelt kunnen worden door een offer. Noem maar op en het gebeurt waarschijnlijk. Ons hoofdpersonage Alex is echter diegene die zich vragen begint te stellen wanneer er lijken uit de kast beginnen vallen.
Het verhaal is echt wel donker en intrigerend. Maar… de schrijfstijl is ongelooflijk hoogdravend en traag. Het lijkt wel of Leigh Bardugo wil in elke zin duidelijk maken dat ze nu toch echt wel voor volwassenen aan het schrijven is. Het boek staat bol van de pretentieuze zinsconstructies en intellectuele verwijzingen, terwijl het verhaal verder compleet stilstaat.

Als je kritisch naar de verhaallijn gaat kijken, dan zou het boek bijna 200 pagina’s korter kunnen zijn. Maar toch zit ik in een twijfel zone. Langst de ene kant heb ik genoten van de atmosfeer en het verhaal. Langst de andere kant heb ik me doodgeërgerd aan de schrijfstijl. Op dit moment ben ik toch nog genoeg geïntrigeerd om het tweede deel op te pikken als dat er ooit komt.