Nog wat werk nodig, maar dan een pareltje

Ik moet eerlijk bekennen dat vooral de cover van Mageborn me aantrok. Ik was onmiddellijk verliefd op de prachtige cover die me met momenten aan Belle & het beest deed denken. (Waar het verhaal verder trouwens niets mee te maken heeft. Voor ik mensen ga teleurstellen.  ) Maar toen ik zag dat het boek vergeleken werd met de verhalen van Sarah J. Maas was mijn interesse echt wel gewekt. Een erg gevaarlijk spelletje om te spelen volgens mij. Want Sarah J Maas is toch wel een beetje koningin in haar genre. De ideale manier om een boek te verbranden alvorens het op de markt komt? Zou best kunnen want sowieso zullen er reviews verschijnen die moord en brand schreeuwen over de vergelijking in kwestie.
Ik besloot reeds voor mezelf om de vergelijking los te laten. Zolang ik een leuk, actievol, romantisch fantasy verhaal voorgeschoteld kreeg was ik een gelukkige lezer. En het boek bevat heel wat elementen waar ik erg blij van wordt. Zo speelt het zich af in een middeleeuwse fantasy wereld, een van mijn persoonlijke favorieten. Maar er is ook een donkere held, een meisje dat langzaam haar doel in het leven ontdekt en heel veel politieke intriges. Om nog maar te zwijgen van de magie in deze wereld.
Ja, de magie wist me toch wel van mijn sokken te blazen. Ik was meteen helemaal verknokt aan alle magische strekkingen en hun bijhorende gave. Vooral de achtergrond informatie en de geschiedenis slorpte ik op als een spons. Volgens mij had het verhaal er voordeel bij gedaan nog meer in te gaan op het ontstaan en de ontwikkeling van de zogenaamde Mageborn. Je merkte als lezer heel duidelijk dat Jessica Thorne perfect wist waar ze met haar verhaal naartoe wou, maar soms vergat dat de lezer niet zoveel achtergrond informatie bezat als zij. Ik heb geen problemen met fantasy verhalen die je als lezer direct erin gooien en ontdek maar hoe de wereld werkt gaandeweg. Maar nu was er gewoon te weinig achtergrond info.
En dat is eigenlijk het grootste probleem met het hele boek. Het idee achter het verhaal is echt heel sterk, maar niet volledig ontwikkelend. Zo is de cast met personages echt heel fijn. Je hebt de slechte koningin, een duistere held, trouwe vrienden… iedereen past in het plaatje. Maar ze zijn niet voldoende uitgewerkt. Geen achtergrond, geen kleine details… ze voelen als pionnen op een speelbord om het verhaal te laten evolueren. Als lezer krijg je net een connectie met personages doordat ze net iets meer zijn dan dat. Zelfs de twee hoofdpersonages Bastian en Grace ontbraken achtergrond en uitwerking. Het valt minder op omdat het verhaal vanuit hun oogpunt vertelt wordt, maar je voelt gewoon dat er gegevens ontbreken.
Ik heb echt genoten van Mageborn. Goed verhaal, heerlijke ontwikkelende romantiek, veel actie en een spannende cliff hanger. Ik begreep zelf waarom het verhaal met Sarah J Maas haar boeken vergeleken wordt. Ik kreeg in elk geval wel dezelfde “vibe” tijdens het lezen. Maar Mageborn is eerder een ruwe diamant. Een boek dat wat meer hulp nodig heeft om echt geweldig te worden. Betere editing, stukken herschrijven en het wordt een pareltje!