teveel vooroordelen en hokjes

“Snowflakegeneratie: De generatie mensen die volwassen werden in de jaren 2010, die beschouwd wordt als minder veerkrachtig en eerder geneigd ergens aanstoot aan te nemen dan vorige generaties.”
Katherine is een veertiger en heeft een mooie carrière opgebouwd. Ze is hoofdredactrice van het tijdschrift Leadership dat zijn beste tijd heeft gekend en een frisse wind nodig heeft. Gemma Lunt koopt het bedrijf op en wordt hiermee ook Katherine haar nieuwe baas. Na een aantal maanden afwezigheid, door een depressie gaat Katherine eindelijk terug aan de slag en leert ze Gemma kennen. Ze krijgt te maken met verschillende wijzigingen die werden ingevoerd onder haar. Ze probeert zich zo goed mogelijk aan te passen aan haar nieuwe werkomgeving.
Lily is de nieuwe stagiaire en er hangt onmiddellijk rivaliteit tussen Katherine en Lily. Katherine heeft het namelijk niet zo hoog op met millennials en Lily heeft ook niet zo voor Katherine haar generatie, als dan nog eens blijkt dat Lily het nichtje van Gemma is, is de boog helemaal gespannen tussen hen beiden.

De stagiair is het debuut van Helen Monks Takhar en ik vind het altijd wel spannend om een debuut te lezen, je weet namelijk nog niet goed waaraan je je man verwachten. Vooral de korte inhoud sprak mij aan bij dit boek, ik heb dezelfde leeftijd als Katherine het hoofdpersonage en was benieuwd of ik mij in haar kon vinden, en het conflict tussen haar en de stagiair sprak mij ook wel aan. Het is niet altijd even gemakkelijk tussen collega’s en die kunnen ver gaan, het maakte mij nieuwsgierig naar hoever ze zouden gaan in dit verhaal.

De stagiair wordt verteld vanuit twee perspectieven, deze van Lily en Katherine, op deze manier leren we beide dames wel zeer goed kennen. Het is alsof we in hun brein kruipen want we komen precies te weten hoe zij denken en waarom zij op bepaalde manieren handelen. Soms is de precisie waarmee de auteur hun denken omschrijft beangstigend. Bovendien blijken beide personages nogal lugubere karaktertrekjes te bezitten die de auteur extra en overdreven in de verf zet. Hierdoor komen zowel Katherine als Lily onrealistisch over bij mij.
Het verhaal begint in het heden en maakt dan een sprong naar het verleden, waar alles begon, waar Lily voor de eerste keer een voet op de redactie van Leadership zette. Hierdoor weet je al ongeveer waar het verhaal zal eindigen en wat de plot zou kunnen zijn, wat een beetje jammer is. Zonder de epiloog had het verhaal voor mij toch beter geweest en meer sterren gescoord, het zou namelijk minder doorzichtig zijn geweest en minder voorspellend.
Het boek plaatst ook mensen teveel in hokjes: iemand is een millennial, een snowflaker, generation x, …. Ik heb het nogal moeilijk wanneer mensen in hokjes worden geplaatst en wanneer men uitgaat van vooroordelen. Ik dacht dat ergens in de plot dit nog zou doorprikt worden, maar het bleef uit. Ik ben er nog steeds niet aan uit of de auteur net wou aantonen dat vooroordelen en het hokjes denken niet goed is of niet?
Helen heeft een vlotte, beeldende schrijfstijl. Doch had ik het er moeilijk mee omdat ik niet ben aan verhalen waar veel de ik-vorm in voorkomt.

Het boek krijgt het label psychologische thriller, maar ik miste de spanning die typerend is bij een thriller. Ik zou het boek dan ook eerder onder de categorie drama plaatsen.

Voor mij was dit een nogal teleurstellende kennismaking met deze auteur. Het blijft nog steeds een debuut en dan ben ik doorgaans milder omdat ik ervan uit gaat dat de auteur nog kan groeien. Helen heeft wel zeer veel potentieel. Vandaar de toch nog drie sterren ***