Lezersrecensie
Die lange, lange dagen
Het is 1959 en tijdens een zinderende zomerdag in Californië verdwijnt Joyce Haney uit haar huis. Ze laat twee doodsbange kinderen achter en een bloedvlek op de keukenvloer. De buren beginnen een grote zoekactie. Ruby Wright, de zwarte ‘hulp’ van de familie heeft wellicht de sleutel tot dit mysterie. Ze weet immers wat zich achter de gesteven gordijnen van deze keurige suburb afspeelt. Leugens, wantrouwen en vooroordelen staan centraal en er is maar één vonk nodig om deze hele ‘perfecte’ wereld in brand te steken…
‘Die lange, lange dagen’ begint met een hoofdstuk dat vanuit Joyce geschreven is. Vervolgens lees je vanuit Ruby, de hulp van de familie Haney. Ze is een zwart meisje en het wordt al gauw duidelijk dat er sprake is van racisme. Een onderwerp dat op de dag van vandaag nog steeds erg actueel is. Het derde personage waaruit je leest is Mick. Hij is inspecteur en wordt op de vermissingszaak gezet.
Het eerste wat mij opviel aan dit boek was de fijne schrijfstijl. Het leest ontzettend vlot en hierdoor vlieg je door het boek. De afwisseling in perspectieven is ook zeer prettig. Je leest telkens ook korte hoofdstukken vanuit Joyce en je gaat hierbij terug in de tijd. Zo wordt steeds duidelijker wat er voor haar vermissing heeft afgespeeld.
Tijdens het lezen vraag je je continu af waar Joyce opeens is gebleven. Er lag bloed op de keukenvloer, maar is ze misschien toch nog in leven? En wie zit er achter haar verdwijning? Je verdenkt verschillende mensen, die elk hun eigen motieven hebben en dat maakt dit verhaal erg interessant.
Vooral het begin vond ik heel boeiend en het mysterie wordt goed opgebouwd. Het wordt geen ontzettend spannende thriller, maar de sfeer is duister en onheilspellend. Er gebeuren tussendoor nog wat onverwachtse dingen en je vraagt je af hoe het verhaal zal eindigen. En natuurlijk of Joyce gevonden gaat worden.
Als je ongeveer driekwart van het boek hebt gelezen, krijg je een vermoeden hoe alles in elkaar steekt. Hierdoor viel het einde mij toch een heel klein beetje tegen, omdat het dan te voorspelbaar wordt. Desondanks heb ik enorm van dit verhaal genoten!
Beoordeling: 3,5 ⭐️
‘Die lange, lange dagen’ begint met een hoofdstuk dat vanuit Joyce geschreven is. Vervolgens lees je vanuit Ruby, de hulp van de familie Haney. Ze is een zwart meisje en het wordt al gauw duidelijk dat er sprake is van racisme. Een onderwerp dat op de dag van vandaag nog steeds erg actueel is. Het derde personage waaruit je leest is Mick. Hij is inspecteur en wordt op de vermissingszaak gezet.
Het eerste wat mij opviel aan dit boek was de fijne schrijfstijl. Het leest ontzettend vlot en hierdoor vlieg je door het boek. De afwisseling in perspectieven is ook zeer prettig. Je leest telkens ook korte hoofdstukken vanuit Joyce en je gaat hierbij terug in de tijd. Zo wordt steeds duidelijker wat er voor haar vermissing heeft afgespeeld.
Tijdens het lezen vraag je je continu af waar Joyce opeens is gebleven. Er lag bloed op de keukenvloer, maar is ze misschien toch nog in leven? En wie zit er achter haar verdwijning? Je verdenkt verschillende mensen, die elk hun eigen motieven hebben en dat maakt dit verhaal erg interessant.
Vooral het begin vond ik heel boeiend en het mysterie wordt goed opgebouwd. Het wordt geen ontzettend spannende thriller, maar de sfeer is duister en onheilspellend. Er gebeuren tussendoor nog wat onverwachtse dingen en je vraagt je af hoe het verhaal zal eindigen. En natuurlijk of Joyce gevonden gaat worden.
Als je ongeveer driekwart van het boek hebt gelezen, krijg je een vermoeden hoe alles in elkaar steekt. Hierdoor viel het einde mij toch een heel klein beetje tegen, omdat het dan te voorspelbaar wordt. Desondanks heb ik enorm van dit verhaal genoten!
Beoordeling: 3,5 ⭐️
1
Reageer op deze recensie
