Weergaloos verhaal dat ritmisch leest

Af en toe lees je een boek wat er tussenuit springt, dat zich positief onderscheid van andere verhalen. Dat is ook het geval bij Max, Mischa en het Tet-Offensief. Het hoort zonder twijfel bij de beste boeken die ik ooit heb gelezen.

In het boek volg je het leven van Max Hansen, die opgroeit in het Noorse Forus, een buitenwijk van de stad Stavanger. Max is helemaal geobsedeerd door de Vietnamoorlog en speelt die met zijn vrienden na. Hij komt uit een nest van (voormalig) communistische ouders. Als hij twaalf is verhuist hij met zijn ouders en zus naar Amerika en komen ze terecht in Long Island, New York. Zijn vader gaat daar als piloot bij American Airlines werken. Een behoorlijke stap voor iedereen, zeker voor Max' ouders die vroeger protesteerden tegen het foute Amerika. Zijn ouders scheiden uiteindelijk waarna Max zijn eigen weg gaat.
Hij wordt theaterregisseur en gaat uiteindelijk met zijn zeven jaar oudere vriendin Mischa, bij zijn oom Owen wonen. In hem vindt hij een soort geestverwant. De lezer volgt, in delen, ook de weg die Owen heeft afgelegd. Hij verhuisde op zijn achttiende naar New York en diende in Vietnam om zijn staatsburgerschap te krijgen. De rode draad van het verhaal is hoe Max worstelt met zichzelf. Wie is hij? Waar hoort hij nou eigenlijk thuis? Is hij een Amerikaan, of een Noor? Wat maakt hem gelukkig? Datzelfde lees je terug bij Owen en ook bij Mischa, die uit Canada komt.

Wat maakt dit dikke boek (ruim 1250 pagina's) nou zo goed? Het boek is zeer uitgebreid en vaak gebeurt er pagina's lang niet zo gek veel. Maar het boek is op zo'n fascinerende en op een heerlijk beeldende manier geschreven, dat je het niet weg kan leggen. Ik ervaarde een ritme in de zinnen, noem het een vierkwartsmaat die je maar hoeft te volgen en je danst door het boek heen. Er zitten prachtige monologen in, (bijna alle hoofdpersonages krijgen zinnen die pagina's lang doorgaan) beschrijvingen van historische gebeurtenissen en ook kunstrecensies. Mischa is kunstenaar en de lezer krijgt vaak recensies van haar werk te lezen. Ik zie hier en daar dat mensen dat (en het verhaal in het algemeen) te langdradig vonden maar ik vond het reuze interessant.

Kortom, dit verhaal heeft alles. Precies zo'n verhaal waarvan je niet wilt dat het eindigt, waar je, voor je op de helft bent, al verdrietig bent omdat het een einde heeft. 5 dikverdiende sterren.