Voor mij is het eventjes klaar ...

Het dertiende deel in de populaire Helen Grace-serie van bestsellerauteur M.J. Arlidge

Sinds haar ontslag bij de recherche van Southampton probeert Helen Grace te ontdekken wie ze is nu ze niet langer achter criminelen aan hoeft te gaan. Maar als ze op een nacht getuige is van een aanval op een jonge vrouw springt ze er zonder na te denken op af. Als de vrouw na een korte worsteling in een busje verdwijnt, blijkt wat in eerste instantie een mishandeling leek onderdeel te zijn van iets veel groters en gruwelijkers.

Ik las dit jaar de volledige Helen Grace serie samen met een groep Bookstagrammers. We sloten deze zomer onze gezellige leesclub af met het nieuwste verschenen deel "Door het vuur".

Helen leverde haar penning in en ervaart voor het eerst het gewone burgerleven. Ze staat op, ze eet, ze heeft een soort van relatie en maar weet niet zo goed wat de toekomst haar zal brengen. Uit haar raam ziet ze op een avond een jonge vrouw belaagd worden door enkele bullebakken en zonder er bij na te denken ontwaakt de politievrouw in haar. Terwijl ze zich vastbijt in dit onofficieuze onderzoek krijgt ze enkele zware opdoffers.

Ik voelde het al vrij snel, Helen zonder penning is Helen niet. Soms word je gewoon je job omdat je het met hart & ziel doet, omdat je er voldoening uit haalt, omdat je voelt dat je dit moet doen, omdat je er van houdt ... Waarom liet het bureau haar gaan, sommige mensen zijn niet te vervangen en horen gewoon op die plek.

Ze mist gedurende haar onderzoek de voordelen die de penning haar bood, de macht die ze kon uitspelen om mensen aan het praten te krijgen. Als ze voorzichtig contact zoekt met haar oude team wordt ze geconfronteerd met hun woede en is het aanzien dat ze ooit had ... voorgoed verleden tijd.

Dit boek, deel 13 alweer ... misschien een onpopulaire opinie maar had die er wel moeten komen? Was het niet mooier geweest om in schoonheid af te sluiten na het vorige boek waarin ze de wereld vol misdaad vaarwel zegt? Misschien kunnen auteurs zelf geen afscheid nemen van hun personages omdat die een deeltje van zichzelf geworden zijn.

Het boek kende enkele twists die helemaal niet bij Helen passen, wat het zelfs een beetje belachelijk deed overkomen. Een portie naïviteit en meerdere foute beslissingen bleken de ingrediënten van dit verhaal te zijn.

Het maatschappelijke thema die als een rode draad door het boek loopt doet je wel fronsen. Arlidge beschrijft heel knap de uitzichtloosheid van vluchtelingen die het beloofde land toch niet zo idyllisch vinden. Er komen praktijken aan het licht die het daglicht niet mogen zien.

Een boek dat je als M.J. Arlidge fan dus wel gelezen moet hebben, maar misschien heb je net zoals mij het wel even gehad na 13 delen.

Bedankt @uitgeverijlannoo voor het recensie exemplaar