Geen hapklare lectuur

In het zwart van de spiegel geeft ons een inkijk in het leven van een filmmaker die lijdt aan een mysterieuze oogkwaal waardoor zijn blikveld steeds smaller wordt. Daarom ontwikkelt hij een bijzondere interesse voor landschapsschilderijen, want de doeken passen precies in zijn blikveld en geven hem het gevoel dat hij weidse landschappen toch kan overzien. Zijn passie gaat vooral uit naar schilderijen van Claude Lorrain, omdat hij als jonge man ooit een Claudespiegel kocht, een zwart bolronde spiegel waarmee je op een speciale manier naar het landschap kunt kijken achter je.

De ik-verteller neemt ons mee naar musea in Nederland, Duitsland, maar ook op langere reizen naar Italië en Engeland op zoek naar schilderijen, tekeningen, landschappen, parken van of gelinkt aan Claude Lorrain. Deze kunstwerken of plekken triggeren vaak herinneringen van de ik-verteller zoals aan zijn jeugdliefde H. die plots een einde maakte aan hun jarenlange relatie en voorgoed verdween, maar ook herinneringen aan zijn jeugdjaren, aan zijn ouders (en zijn relatie met hen), aan boeken ... Onderweg maken we ook kennis met een aantal historische of actuele personages die een band hebben met Claude Lorrain of de verteller. Maar de meerderheid van de personages komen niet of nauwelijks tot leven en worden ook niet uitgediept, hier laat de auteur een aantal kansen liggen.

Peter Delpeut heeft een zeer mooie, uitgewerkte schrijfstijl met stijlfiguren, verzorgde woordenschat en zinsbouw. Hij schrijft niet enkel om ons iets te vertellen, maar vertelt het op een heel esthetische, beeldende manier.

In het boek ligt de nadruk vaak op de kunstwerken die heel gedetailleerd beschreven worden, dit geldt soms ook voor archiefstukken, documenten van notarissen, tijdgenoten van Claude Lorrain, ... waardoor regelmatig de vaart uit het verhaal is. Er zijn hele delen die eerder doen denken aan essays, academische verhandelingen over kunst dan aan een roman. De oogkwaal en relatie en verdwijning van H. worden minder sterk uitgewerkt en dat maakt het boek eigenlijk minder een roman dan ik had verwacht. In het derde en vierde deel komt het verhalende aspect geleidelijk aan weer op de voorgrond waardoor het boek makkelijker leest en zelfs weet te verrassen.

In het zwart van de spiegel is geen boek voor de doorsnee lezer. Het is meer iets voor kunstliefhebbers, mensen die houden van slow reading of van essays. Het vergt soms wat doorzettingsvermogen en opzoekingswerk. Na het lezen stel ik me nog altijd de vraag of dit wel een roman was, omdat sommige delen eerder lazen als een (auto)biografie en andere dan weer als een academisch werk over kunst en kunstenaars.