Futuristisch schrikbeeld, fragmentarisch geschreven

De nieuwe cover van Nirwana is een waar kunstwerkje en past prima bij de inhoud. Drie grijze, grauwe hoofdpersonen in een kakofonie van felle kleuren.
Nirwana is een dystopische triller over een denkbeeldige samenleving met negatieve eigenschappen waarin men beslist niet zou willen leven.

Eerlijkheidshalve ligt het boek niet in mijn ‘comfortzone’ en het is ook geen boek wat ik zelf had uitgekozen, ware het niet dat ik een fragment onder ogen kreeg, dat mij qua schrijfstijl enorm aansprak. Ik werd als het ware in een andere, weliswaar onaangename, wereld gezogen.

Voor mij persoonlijk leest Nirwana als een fragment uit een groter geheel, dat op zich zelf staand overeind blijft, maar waar ik het grote geheel mis.

Het taalgebruik van de schrijver is filmisch te noemen. Lauerhohn speelt met taal en maakt prachtige volzinnen. Een enkele keer doen de zijpaden van zijn spielerei met woorden af aan de spanning van een scene.
De fragmenten over het effect van ‘N.R. One’ steken af tegen de sombere setting, als vuurwerk in het duister. Dat maakt het verhaal sterk. De drugs maken letterlijk het ondraagbare dragelijk, waardoor je ook als lezer als het ware die scenes als ‘hoogtepunt’ beleeft.

De hoofdpersonages komen voor mij niet geheel uit de verf. Hun achtergronden worden tussen neus en lippen genoemd, waardoor de heftigheid van hun afgrijselijke omstandigheden en ervaringen minder binnenkomen.
Uwen staat als personage het meest op de voorgrond. De innerlijke worsteling tussen ‘het kwade’ en ‘het goede’ heeft Lauerhohn prachtig omschreven. Geloofwaardig.
Dara, waar het verhaal om draait, blijft zeer eendimensionaal, waardoor ik persoonlijk haar lot met een zekere afstand ‘bekijk’, en niet voel.

Omdat dit genre mij absoluut vreemd is had ik moeite om beelden te krijgen bij het lezen van de tekst. Elke keer als ik iets voor me zag, verdween het beeld en bleef er een kluwen van grauwe huizen, straten, smog en vuilniszakken over.

De achtergrond, en de voorgeschiedenis, ‘hoe zijn wij in deze wereld beland’, een zekere opbouw naar deze futuristische dystopische omgeving zou ik gewaardeerd hebben en had iets meer diepgang geboden aan het verhaal.
Als Nirwana ‘een deel’ was geweest van een serie, waar in voorgaande delen de wereld ontstaat waarin het zich afspeelt - met alle achtergrondinformatie en de levens aan beide kanten van deze opgedeelde maatschappij verhaald - zou ik de serie zeker lezen.