Ierse zussen

“De laatste knight van Ierland was weliswaar dood, maar zijn nalatenschap was zijn liefde.”

Het overlijden van haar vader dwingt Willow na 3 jaar weer terug te keren naar haar geboortegrond en het kasteel waar ze opgegroeid is samen met haar twee zussen, Ottie en Pip.
De verbazing is groot als juist zij het kasteel van haar vader erft, terwijl ze de jongste dochter is.
Of zit er meer achter? En heeft dat te maken met haar vlucht jaren geleden?

Alle drie zussen hebben zo hun verhaallijn, gevoelens, gedachten omtrent de verdeling van de erfenis en over elkaar. Je leert ze daardoor vrij redelijk kennen. Alleen de mensen om hen heen blijven oppervlakkig. Je voelt de connecties met ‘hun’ mannen niet.
Waar je verwacht dat het verhaal het verleden induikt om mysteries te ontrafelen, gebeurt dit niet waardoor je niet echt meegenomen wordt in de geheimen. De vorige twee boeken van Karen Swan hadden wel die verhaallijn in het verleden en dat mist hier dan toch wel een beetje.
De geheimen exploderen niet echt, waardoor het verhaal voortkabbelt, maar het houdt net wel je nieuwsgierigheid vast dat maakt dat je door blijft lezen.
Ook de sfeer, landschap en kasteel omschrijvingen zijn prachtig. Ierland op zijn mooist! En daar hoef je niet eens de deur voor uit.
Een volgend boek van haar zal dan ook zeker gelezen worden.

Een mooi zussenverhaal in een prachtige omgeving voor een paar prima uurtjes leesplezier!