Mestput vol verdriet

In De avond is ongemak volgen we Jas en haar gezin in het loeizware verdriet van het verlies van een familielid.

Hoog waren de verwachtingen die ik had bij het boek. Het frustreerde daarom in het begin dat het boek zo traag verliep als de padden tijdens de trek. Hoewel het verdriet steeds zwaarder werd voelde me ik een buitenstaander in dit verhaal. Een afstandelijkheid tussen mij en de karakters. Alsof het papier me in de weg zat.

Op een gegeven moment raakte ik toch meer betrokken in het verhaal. Maar met elk woord en elke emotie trok Rijneveld mij verder uit mijn comfortzone, steeds dieper in de mestput die het verdriet van Jas was. De lat lag steeds hoger, steeds verder ging Obbe, de broer van Jas. En dan het einde, als de klap op de vuurpijl. Zonder was het boek het het niet waard geweest.

Toen ik de reviews een beetje las bij het boek en overal het woord beklemmend tegenkwam, had ik aan het begin toch niet verwacht dat ik dat woord zou benoemen bij het lezen van het boek. Nu ik het uit heb en kijk naar de opbouw denk ik dat recensenten mij geen beter woord in de mond hadden kunnen leggen. Ik dacht bij het lezen, bij het steeds beklemmender worden, aan het touwtje van de schommel, alsof Rijneveld hem om mijn eigen nek had gehangen en hem steeds strakker trok.

“Een dode kan niet kapot zijn, een dode is dood, niet meer dan dat. Diegene die achterblijft is kapot. In wel duizend stukjes.”
Duizend stukjes is precies wat er van mij over is na dit boek.