Geen spruitjeslucht in deze Engelse jaren 50 roman

Om een idee te krijgen hoe het er in Engeland toe kon gaan in de vijftiger jaren zou ‘Een glas vol herinneringen’ van Barbara Pym een goede ‘gids’ zijn. De verteller, Wilmet Forsyth, is zeer bedreven in het schetsen van menselijke verhoudingen waarbij ze zichzelf zeker niet spaart. Het boek leest als een kruising tussen Britse series als Granchester en Father Brown en de Old-Filth trilogie van Jane Gardam en zit prettig vol met literaire verwijzingen.

Rondom de kerk St Luke met eerwaarde Thames als priester bevindt zich een netwerk van mannen en vrouwen die elk hun plaats krijgen. Wilmet Forsyth is 33 jaar en heeft weinig om handen, is getrouwd, heeft geen kinderen en houdt zich vooral bezig met toevallige ontmoetingen met haar kennissen. Niet alleen in dialogen, maar ook door gedachten aan het papier toe te vertrouwen laat ze zichzelf goed kennen. Het is bijna gênant om haar ongemak te voelen wanneer ze in een groot gezelschap aan haar lot wordt overgelaten, zo menselijk beschreven!

Het wel en wee in de parochie en in huize Forsyth - haar schoonmoeder Sybil is een fantastische persoonlijkheid - laat tussen neus en lippen heel wat zien. Zoals gezegd speelt het verhaal zich af in de jaren ‘50 toen in Engeland seks tussen mannen nog strafbaar was. In de roman is er wel degelijk sprake van herenliefde en ook wordt er opvallend geflirt buiten het huwelijk. Totaal geen ‘spruitjeslucht’ dus, maar openhartige ideeën, dromen, verlangens in al die levens die op zich niet zo spectaculair lijken en toch door in te zoomen het kleine zichtbaar en bijzonder maken.

Een fijn geschreven boek waarin empathie en het gebrek eraan een belangrijke rol krijgt en de mens zich mag laten zien in al zijn zwakte. Lang leve de zelfspot, de ironie en het belang van de Engelse keuken!