Passionele zelfanalyse

Hoe naadloos kan ‘Claudine in Parijs’ aansluiten op ‘Claudine op school’? Ondanks de verhuizing naar Parijs, blijft dit de Claudine die we kennen uit Montigny, waar ze zich helemaal op haar plek voelde. Deze passionele, natuurminnende jongedame krijgt het loodzwaar in Parijs, ze beklaagt zich dat moet leven in de stad waar het warm is en haar geliefde bomen en planten ontbreken. Wel is er de poes Fanchette, de trouwe, troostrijke zachte bondgenoot die alle aandacht krijgt. En natuurlijk zijn haar vader, druk doende met zijn wetenschappelijk werk over slakken en de trouwe Mélie, van de obscene liedjes, er om Claudine te helpen wennen aan het stadse. 

 Dankzij de vermakelijke en scherpe observaties, valt er heel wat te genieten van de directe Parijse buurt. Genadeloos krijgt eenieder die het toekomt de passende beschrijving over uiterlijk en onhebbelijkheden. Claudine neemt geen blad voor de mond, dat deed ze ook al niet in Montigny en nu ze ietsje ouder is, net 17 geworden, krijgt ze meer lef. Tussen al het nostalgische gemijmer over het verloren paradijs leert ze andere personen kennen. Voor het eerst ontmoet ze Marcel, haar neefje, een heel meisjesachtige jongen. Hij is een mooie tegenhanger voor zijn nicht, Claudine is jongensachtig met haar kortgeknipte krullen en smalle contouren. 

 Heimwee naar haar oude leven waarin ze kostschoolachtige avonturen beleefde en nog steeds gevoelig is voor een bepaald meisje maakt haar somber. Hoe heerlijk is het dat ze met Marcel kan praten over deze frivoliteiten, hij smult ervan en ook hij heeft zijn avontuurtjes. Een groot wederzijds genoegen om het hierover te kunnen hebben. Pieken en dalen vullen het dagelijks leven en dan is er de dag waarop een meisje uit het verleden opduikt in Parijs, het zal een keerpunt worden. 

 Behalve lichamelijke perikelen wordt er ook gelezen, dat geeft nuttige kennis voor het geval je in aanraking komt met personen die ouder zijn en/of een ander milieu komen. Heerlijk hoe deze vrijgevochten meid zich staande weet te houden en haar eigen pad vindt.

Het leven van Colette waarop de Claudine-cyclus op gebaseerd is, geeft zowel een interessant tijdsbeeld als de positie van het vrouwelijk individu, hoewel zij zeker geen 13 in een dozijn vrouw was. Het boek werd in 1901 geschreven onder de naam van haar, toenmalige, echtgenoot Willy. Ben benieuwd of dat onder protest gegaan is, het was op aanraden van hem dat ze ging schijven, maar het is haar werk! 

 Het zou jammer zijn om dit boek los van deel 1 te lezen, er wordt veel verwezen naar Claudine op school en verrijkt deel 2 enorm. Fijn vertaald door Gerda Baardman en ik kijk nu al uit naar het volgende deel!