Lezersrecensie
Voor jong en oud
Ik ben al langer fan van Eric-Emmanuel Schmitt. In simpele bewoordingen en veel humor kan deze man zware onderwerpen luchtig overbrengen. Zo ook met het verhaal Oscar en oma Rozerood.
Kleine Oscar is een 10-jarig leukemiepatiëntje dat in het ziekenhuis ligt. Hij hoort toevallig een gesprek tussen zijn arts en zijn ouders over dat hij niet lang meer te leven heeft… Alleen durft niemand hem dit te zeggen.
Kort daarna begint hij bezoekjes te krijgen van Oma Rozerood, een oudere dame die kinderen bezoekt in het ziekenhuis. Zij verzint een spel waardoor hij elke dag 10 jaar van zijn leven beleeft, en hierover telkens een brief schrijft aan God. Op dag 1 beleeft hij zijn puberteit (hij moet verliefd worden), dag 2 trouwt hij (met een medepatiëntje in het ziekenhuis),… Later beleeft hij het volwassen worden, leert hij keuzes maken, tot hij de kracht niet meer heeft door zijn ziekte.
Laat je niet afschrikken door het zware thema, want is simpel en ontroerend gebracht. Voor jong én oud.
“Peggy Blue is het blauwe meisje. Ze woont in de op een na laatste kamer aan het eind van de gang. Ze glimlacht lief, maar praat bijna nooit. Je zou zeggen een fee, die even in het ziekenhuis uitrust. Ze heeft een ingewikkelde ziekte, de blauwe ziekte. Iets met bloed dat eigenlijk naar de longen moet stromen maar dat niet doet. Dan krijgt je huid overal een blauwachtige kleur. Ze wacht op een operatie waardoor ze weer roze zal worden. Ik vind dat jammer, ik vind haar heel mooi in het blauw. Peggy Blue.”
Kleine Oscar is een 10-jarig leukemiepatiëntje dat in het ziekenhuis ligt. Hij hoort toevallig een gesprek tussen zijn arts en zijn ouders over dat hij niet lang meer te leven heeft… Alleen durft niemand hem dit te zeggen.
Kort daarna begint hij bezoekjes te krijgen van Oma Rozerood, een oudere dame die kinderen bezoekt in het ziekenhuis. Zij verzint een spel waardoor hij elke dag 10 jaar van zijn leven beleeft, en hierover telkens een brief schrijft aan God. Op dag 1 beleeft hij zijn puberteit (hij moet verliefd worden), dag 2 trouwt hij (met een medepatiëntje in het ziekenhuis),… Later beleeft hij het volwassen worden, leert hij keuzes maken, tot hij de kracht niet meer heeft door zijn ziekte.
Laat je niet afschrikken door het zware thema, want is simpel en ontroerend gebracht. Voor jong én oud.
“Peggy Blue is het blauwe meisje. Ze woont in de op een na laatste kamer aan het eind van de gang. Ze glimlacht lief, maar praat bijna nooit. Je zou zeggen een fee, die even in het ziekenhuis uitrust. Ze heeft een ingewikkelde ziekte, de blauwe ziekte. Iets met bloed dat eigenlijk naar de longen moet stromen maar dat niet doet. Dan krijgt je huid overal een blauwachtige kleur. Ze wacht op een operatie waardoor ze weer roze zal worden. Ik vind dat jammer, ik vind haar heel mooi in het blauw. Peggy Blue.”
1
Reageer op deze recensie