Uniek

Je mag als vrouw maar 100 woorden per dag spreken. Via een polsteller wordt dit nauwkeurig bijgehouden. Praat je meer dan 100 woorden? Dan krijg je een stroomschok. Je baan is afgepakt,je laptop, je hebt geen bankrekening meer en je paspoort is afgepakt. Als vrouw zijnde hoor je in het huishouden en hebben de mannen voor het zeggen. Welkom in de nieuwe Amerika.

Aanstichters van dit beleid zijn de Pure movement, zij vinden dat een vrouw in het huishouden hoort, voor de kinderen zorgt en luistert naar wat de man te zeggen heeft. Wetenschapster Jean McClellan is haar baan als onderzoekster naar afasie kwijt geraakt. Ze is getrouwd met Patrick en hebben samen 4 kinderen, 3 zonen en een zesjarig dochtertje. Ook zij draagt een polsteller. Patrick werkt voor de overheid, en de relatie tussen Jean en Patrick is niet altijd gemakkelijk.

Op een dag staan de mannen van de overheid voor de deur en bieden Jean een baan aan. Haar polsteller wordt verwijderd en ze mag weer volledig praten, maar wel op één voordeel. Ze helpt de regering met een serum maken voor de broer van de president, die tijdens een ski-ongeval niet meer kan praten. Ze ziet dit als een kans, maar niet alles is wat het lijkt en hier komt Jean ook achter. Was het ongeluk van de broer van de president wel een ongeluk? En wat is de president eigenlijk van plan?

Er is een goede opbouw van het verhaal. Je leert duidelijk de familie van Jean kennen, de geschiedenis achter het idee van de polsteller en de politiek in Amerika.

Het verhaal wordt verteld uit het perspectief van Jean, dit is zeker goed gedaan. Alleen erg jammer dat er geen perspectief is van een man. Dit zou namelijk nog wat interessanter zijn geweest.

Ik ben met dit boek begonnen als gedachten; dit is een thriller. Als snel kwam ik er achter dat dat het totaal niet is. Vox een dystopie en alleen het einde heeft een kleine thriller element.

In het begin had ik redelijk wat moeite om in het verhaal te komen, dit heeft niks mee te maken dat het niet een goed boek is, dit heeft te maken dat dystopie totaal geen genre voor mij is. Ik wist dat er kleine elementen van dystopie hier in zou zitten, maar ik had niet verwacht dat het gehele boek zo zou zijn.

Het is alleen een gemiste kans dat er niet een perspectief is van Patrick, of van Lorenzo (de lab partner van Jean). Ik had namelijk graag willen lezen hoe zij over de Pure movement dachten.

Zoals ik zei was het voor mij erg lastig om in het verhaal te komen, maar dat betekend niet dat ik het niet interessant vond. Het idee is uniek en goed uitgewerkt. Het begin en het middenstuk zijn goed opgebouwd en zijn veelbelovend. Alleen het einde komt over alsof het snel is geschreven. Ook komt het niet realistisch over vergeleken met de rest van het verhaal. Dit is een einde wat snel afgeschreven is, wat zonde is, en dit is toch een teleurstelling. Christina had zoveel meer kunnen doen met het einde.

Het is zeker een uniek en interessant verhaal met een goede opbouw.