Tragedie van kinderen

Door de ogen van een kind van 10 jaar leren we de wereld van de sloppenwijken kennen in India, een briljante insteek om verder te kunnen gaan met wat er voor de rest in het verhaal gebeurt. Door kinderlijke onschuld en de zoektocht achter slechte 'djinns' en de tv serie 'police patrol', volgen we kleine Jai terwijl hij detective probeert te spelen door zijn sloppenwijk.

Allerhande thema's worden aangehaald in dit boek, leven in sloppenwijken, armoede, school dat niet zo vanzelfsprekend is en een bende kinderen die verdwijnen waar ook maar niemand een moer om geeft. Hartverscheurend als je er een verhaal zou moeten rond maken, maar voor een kind is alles een speeltuin en dat maakt het in dit verhaal net ook wat lichter. Een hond die vernoemt wordt naar gerechten, detective spelen met hetgeen op tv verschijnt, en een vuilnisbelt als speeltuin.

het verhaal zelf is goed opgebouwd en omwille van de 'kinderlijke' humor die er in zit, is het ook niet zwaar te noemen. Wel denk ik de hele tijd verder aan wat het echt betekend. Onmogelijk om voor te stellen dat een gezin moet leven in letterlijk 1 kamer. Hoe gewoon zijn we niet om toch slaapkamers te hebben? Of badkamers? Voor een debuut roman echt een sterk verhaal, alleen denk ik dat het soms net iets te luchtig gemaakt was. Op enkele stukken vond ik het wat diepgang in emotie missen, maar voor de rest goed geschreven. De vertalingen aan het einde van het boek vond ik dan weer irritant, ik heb ze liever onderaan de pagina staan, dan dat ik constant naar achteren moet zitten bladeren en daar in een ellendig lange lijst beginnen te zoeken (stel je voor dat ik dan ook nog eens per ongeluk het einde al zou lezen!), maar dat is ieders persoonlijke voorkeur waarschijnlijk!

Voor de rest zeker een aanrader om te lezen, al is het maar omdat we misschien hier maar eens moeten nadenken dat het overal niet zo goed is als wij hier hebben