Dorspwandeling over het kerkhof

Je kent het wel, wanneer je een rustige dorspwandeling aan het maken bent, de huisjes passeert en dan bij elk huis kan je even een kleine blik binnen gooien. Bij sommige huizen is het raampje zo klein dat je misschien net maar even de bewoner oppikt, bij andere huizen heb je een groot raam en kan je even meespieken in het huis en een klein verhaal zien ontvouwen. Datzelfde gevoel krijg je eigenlijk wanneer je dit boek aan het lezen bent.

Het veld is een boek dat van grafzerk naar grafzerk wandelt. Bij de ene blijf je net iets langer hangen en krijg je een blik op het leven, dat op het eerste zicht eigenlijk niet helemaal is wat je gedacht had, bij de andere gewoon een korte oogopslag en krijg je maar net genoeg mee om je een idee te geven hoe het was. Het is een verhaal van ups en downs van levens, van mensen die geprobeerd hebben iets te maken en erin geslaagd zijn, of net gefaald zijn. Bovenal is het eigenlijk een heel menselijk boek.

Dat is net het fijne aan het lezen van 'het veld'. Het boek romantiseert weinig. Het leven is niet altijd rozengeur en manenschijn, en je wordt niet altijd halsoverkop verliefd op iemand. Soms is het minder, soms is het meer. Soms word je vrienden met iemand waar je het niet van verwacht had. Soms maak je een keuze in je leven die nare gevolgen heeft of die je voor de rest van je leven blijven volgen. Het boek leest dan ook ontzettend vlot weg, en het feit dat het geen dik boek is zorgt er voor dat je dus ook er snel door bent. Sommige verhalen waren voor mij wel minder duidelijk? Misschien toch iets te snel over gelezen? Of misschien is er toch niet meer te vinden. Immers niet iedereen kan alles weten van de doden. Ontzettend fijn intrigerend boekje, en geeft toch wat stof tot nadenken!