De wondere wereld van Murakami

De boeken van de Japanse schrijver Haruki Murakami laten zich nog het beste omschrijven als een lange LSD trip. Nu heb ik me persoonlijk nog nooit aan drugs gewaagd, maar ik denk dat het zo moeten voelen. Surrealistisch, absurd en niets is wat het lijkt.

Inmiddels heb ik al heel wat boeken van deze schrijver gelezen en na ieder boek vraag ik me af of ik het nou goed vind of niet. Het knappe is dat hij prettig schrijft en dat je geïnteresseerd blijft in het verhaal en de afloop. Het jammere is dat het vaak geen afloop heeft en vooral heel wazig blijft. Af en toe verzand hij in te veel filosofisch gewauwel en schiet hij uit de bocht met idioterie die erg moeilijk te verteren valt. Aan het einde van De jacht op de verloren schaap gaat het over dr. Schaap, Schaapman en ontschaapt. Iets teveel schapen dus. En de Engelse vertaler van De Opwindvogelkronieken nam de vrijheid om hele lappen teksten te verwijderen of te veranderen wat zelfs de schrijver beter vond. Ik bedoel maar.

1Q84 is niet alleen een vette knipoog naar George Orwell, maar is Murakami’s magnum opus in drie delen en is een definitieve gooi naar de Nobelprijs voor de Literatuur. Ik heb voor alsnog alleen boek 1 gelezen, dus daar zal ik mijn mening over geven. Wat opvalt is dat het lijkt of hij al zijn talenten in dit boek heeft willen stoppen en ik moet zeggen dat dat aardig lukt. Het filosofische gepraat is minimaal en behalve een paar bizarre dingen blijft het allemaal binnen de kantlijnen van het toelaatbare. En toch lees ik het met gemengde gevoelens. De boeken van Haruki Murakami hebben iets ongrijpbaars en ook 1Q84 heeft dat. Het is niet slecht, verre van zelfs, maar ik kan ook moeilijk de loftrompet schallen. Misschien komt het wel omdat het je niet echt raakt. Doordat hij een absurde wereld creëert, creëert hij ook afstand met de lezer. En dat is nu net niet de bedoeling. Daardoor lees ik het, maar ben ik het weer even snel vergeten en hunker ik naar een boek dat me beetpakt en door de kamer smijt.