Prachtige tragisch

Kan een boek prachtig en afschrikwekkend tegelijkertijd zijn? Dat is de vraag die ik mezelf stel na het lezen van dit boek. Ik kocht het na aanleiding van een interview met de schrijfster in de Volkskrant. En dan nog niet eens vanwege wat ze zei, maar vooral vanwege wat ze niet zei. Er stonden drie foto’s bij het interview van haar en het cliché, een foto zegt meer dan 1000 woorden, kwam daarbij tot zijn recht. Nooit eerder zag ik zo’n fragiel en angstig meisje die bij iedere wind kans heeft om te worden meegeblazen. Haar ogen die in de lens van de camera keken. Ogen waar haar geschiedenis in geschreven stond.

Ik moest dus haar boek lezen. Het biografische verhaal gaat over een meisje van zeven dat een relatie krijgt met een man van 54. Fragaso schrijft mooi en vaardig en weet het verhaal pijnlijk goed te vertellen. Ze weet zelfs de onschuld en naïviteit van een kind van zeven erin te verwerken en misschien maakt dat het wel zo afschuwelijk, want bij vlagen beschrijft ze het als iets moois, waardoor je als lezer even het idee krijgt dat het normaal is. Maar als de jaren en bladzijdes verstrijken merk je welke horror zich jarenlang heeft afgespeeld.