De verscheurende waarheid

A.F.t.h. van der Heijden is een schrijver waar ik eigenlijk nooit eerder iets heb gelezen. Zijn boeken spraken me niet aan en eigenlijk vond ik dat wel best zo. Alleen kon ik niet om Tonio heen. Die jongen op de voorkant, verkleedt als Oscar Wilde, in combinatie met alle verhalen die ik over het boek hoorde, zorgde ervoor dat ik het ging lezen. Al ging dat soms moeizaam, omdat het bij vlagen zo heftig is dat ik nauwelijks verder kón lezen. Het relaas van een vader die treurt om zijn dode zoon is moeilijk te verteren. Je kunt je als willekeurige lezer makkelijk inleven. Een gewone jongen die door een nachtelijke stad fietst en door een auto geschept wordt. Het gebeurt vaak en zomaar, maar het leven staat dan wel letterlijk even stil. Pijn en verdriet is wat rest en na lang rouwen de kans om het verhaal op te tekenen en dat is precies wat Van der Heijden heeft gedaan. Door dit boek leeft zijn zoon voort.

Op de vraag of dit literatuur is of niet, en of het een meesterwerk is geef ik geen antwoord. Het doet er eerlijk gezegd ook niet toe. Het is een verhaal dat je raakt tot diep in je ziel en daarom de moeite van het lezen waard.