Gezelligheid kent geen leeftijd

Van een geheim dagboek verwacht je dat de schrijver eens even de vuile was buiten zal hangen. Tenzij je de vieze onderbroek van Hendrik Groen meetelt, is het tegenovergestelde waar in Pogingen iets van het leven te maken. Er gebeurt niets wereldschokkends, maar tegelijkertijd gebeurt er heel veel.
Laat ik beginnen met een waarschuwing: lees dit boek gedoseerd, want de kans op een stuiptrekking van al dat lachen is gevaarlijk groot. Pogingen iets van het leven te maken is het relaas van de 83-jarige Hendrik Groen, die zijn dagen slijt in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord. Dag in dag uit vertelt hij op komische wijze over het wel en wee binnen het tehuis, over zijn vriendschap met medebewoners Evert en Eefje, de enerverende activiteiten van de Oud-maar-niet-dood-club (Omanido), kwaaltjes, zijn nieuwe scootmobiel, euthanasie, en vooral over het leven. Je zou verwachten dat alles over is zodra je achter de geraniums kruipt, maar als je Groen mag geloven, begint het leven dan pas echt.

Het dagboek blinkt uit in ogenschijnlijk simpele zinnen die een enorme kracht in zich hebben. Wat te denken van: ‘Hoge bomen vangen dan wel veel wind, maar ze zorgen ook altijd voor een goede stormschadeverzekering. Waait er ergens
een hotemetoot om dan staat hij binnen de korte keren ergens anders weer fier overeind.’ Het is echter wel te betwijfelen of Groen het allemaal zelf heeft geschreven. Zijn loepzuivere observaties en puntgave nieuwsanalyses zie ik zelfs een kloeke dertiger nog niet maken. Maar ach, dat mag de pret niet drukken, want tijdens het lezen had ik meerdere keren het verlangen om mijn auto te pakken, naar Amsterdam-Noord te rijden en Hendrik Groen in mijn armen te sluiten. Want hoe meer je over zijn zielenroerselen leest, hoe meer je van hem gaat houden. En daar is niets geheims aan.

http://www.boekenkrant.com/author/thijs/