Oef, die mama toch

Ik moet eerlijk bekennen dat ik bij de aankoop van een boek nauwelijks aandacht besteed aan de quotes, blurbs of aanbevelingen die op de voorkant prijken. Het zegt zo weinig, aangezien smaak iets heel persoonlijks is en een boek voor mij op die manier al een lading heeft. Het moet grappig zijn, het moet ontroerend zijn. Op de cover van Mama Tandoori staat ook een aanbeveling, dit keer uit naam van Herman Koch. Voor hem maak ik graag een uitzondering, omdat ik jaren geleden het boek Ik haal je op, ik neem je mee kocht puur vanwege zijn aanbeveling. Het luidde mijn ontdekking van Niccolò Ammaniti in, waar ik gelijk alles van kocht en de man als schrijver in mijn alfabet heb gezet. Een aanbeveling op de voorkant werkt soms dus wel.

Toch moet ik zeggen dat ik Mama Tandoori anders heb beleefd dan Herman Koch. Er zitten absoluut grappige passages in waar ik om moest lachen, maar om het nu een van de grappigste boeken te noemen die ik gelezen heb, gaat wat ver. Meer nog dan de humor, ontroerde dit boek me vooral. Want wie tussen de regels leest, leest een mooi verhaal. Een verhaal over een moeder waar je je soms kapot voor schaamt, maar ook een moeder die met veel liefde en passie de boel op de rit houdt in een vreemd land met allerlei regels en wetten, die ze nooit helemaal zal begrijpen. Bij deze zet ik dus graag de aanbeveling van Herman Koch kracht bij, maar dan wel dat ik het vooral een mooi en ontroerend verhaal vond.