De verloren erfgenaam

De verloren erfgenaam sluit naadloos aan op De erfenis, dit houdt in dat je deel twee niet los kunt lezen, zonder deel een gelezen te hebben (maar waarom zou je, want deel een is net zo geweldig als deel twee.). In De erfenis eindigen we met de oplossing van de raadsels die Avery en de Hawthorne-jongens op moesten lossen uit het testament van Tobias Tattersall Hawthorne. Maar Tobias zou Tobias niet zijn als hij aan het einde van die raadsels, niet de volgende raadsels alweer verborgen had. Raadsels die minstens zo onbegrijpelijk als gevaarlijk zijn en waarbij de nodige hulp gewenst is.

In De verloren erfgenaam dringen we dieper door in het leven, de gedachten en gevoelens van Avery. Alles is volledig overhoopgegooid door wat haar de laatste tijd is overkomen, maar wat er nu staat te gebeuren zorgt voor zo mogelijk een nog grotere puinhoop. De ontwikkelingen van Avery en de Hawthorne-jongens zijn geweldig weergegeven. Ze groeien, hebben verdriet, lijden pijn en hebben lief. Maar boven dat alles, ze zijn en blijven mysterieus, want wat hun bedoelingen zijn, blijft ook nu weer een raadsel. Net als alles in het boek. Elke opmerking, elke aanwijzing, elk antwoord moet je in twijfel trekken, over nadenken, mee onderzoeken en puzzelen. Zit er een verborgen bedoeling achter die opmerking? Is de aanwijzing een woordspeling? Niks is wat het lijkt terwijl je meezoekt, -puzzelt en -leeft met Avery, Grayson, Jameson en Xander.

Dit tweede deel lijkt iets meer in te gaan op de onderlinge relaties, waar in deel een alle raadsels en puzzels de overhand hadden. Ondanks dat is het in De verloren erfgenaam een mooie mix geworden en razend spannend. Ik heb dan ook weer enorm genoten van dit boek en ik was heel blij om te lezen dat er nog een derde deel komt, want ik ben Avery en de Hawthorne-jongens en hun puzzels nog niet beu!

De verloren erfgenaam krijgt van mij een krappe 5 sterren.

Amanda