Morbide scenes

Recht in de emmer. De Duitse auteur Sebastian Fitzek doet niet aan subtiliteiten. Zijn zevende thriller Wijd open begint met de geestelijke marteling van een jonge moeder. Ze krijgt een foto onder ogen van haar hulpeloze dochter. Het meisje is onvindbaar. De ontvoerder lijkt een zelfverzekerde, wrede rotzak die op deze manier twee vrouwen volledig van hem afhankelijk heeft gemaakt.

Er zijn schrijvers die aan zo’n uitgangspunt genoeg hebben en ijverig beginnen aan een spannend boek. Zo niet Fitzek. De hel van een moeder zonder haar kind is de start van een gewelddadige draaikolk waarbij vrijwel alle betrokkenen worden meegezogen in de zieke wereld van oogarts Zarin Suker. Want dat is de naam van de man die iedereen in zijn greep houdt. Suker heeft dan al flink huisgehouden in het boek dat hieraan voorafging, namelijk De ogenverzamelaar.

De medicus treft ouders in het diepst van hun ziel. Hij ontvoert hun kinderen en maakt vervolgens hun vaders en moeders radeloos met het ontvouwen van gruwelijke scenario’s. Ook politieverslaggever Alexander Zorbach ondergaat deze wreedheden. Zijn zoon Julian zal niet sterven als Zorbach zichzelf wat aandoet. De vader overleeft de zelfverminking en begint in verwarde toestand de oogarts op te sporen.

Fitzek beschrijft morbide scenes. De hoofdpersonen moeten vanuit een onmogelijke positie ontsnappen aan een noodlot. De auteur lijkt daarbij een eenvoudige stelregel aan te houden. Alles gebeurt binnen de muren van typische locaties. Een psychiatrische inrichting, een tent en de woning waar Julian zijn jeugd heeft doorgebracht. Het is met een eenvoud die zeer goed werkt. De ruimtes zijn beklemmend. De deur kan het monster binnenlaten, of juist letterlijk het begin zijn van de vrijheid waar een slachtoffer zo intens naar verlangt.

Wijd open begint met een waarschuwing. Deze boodschap heeft betrekking op het eerder uitgegeven boek. En dat verklaart het kleine minpuntje aan deze thriller. Fitzek neemt niet de moeite om in verschillende hoofdstukken alle personages te (her)introduceren. Een lezer die De ogenverzamelaar niet heeft gelezen beseft dat aan Fitzeks huidige boek al een verhaal vooraf is gegaan. De aanloop naar dit avontuur is bijzonder kort.

Sebastian Fitzek eindigt deze thriller met een persoonlijke boodschap gericht aan zijn fans. Hij geeft een verklaring voor zijn fantasie die aan dit boek ten grondslag heeft gelegen. Daarmee relativeert de Duitser enigszins de beschreven gruwelijkheden. Hoe anders is dat bijvoorbeeld bij auteurs zoals Cody McFadyen, wiens creaties minstens even eng zijn als Zarin Suker. McFadyen neemt de zwartgalligheid niet bij je weg. Fitzek brengt de lezer uiteindelijk weer terug in de realiteit. Het hoeft niet, sympathiek is het wel.