Meer een scandinavische psychologische thriller dan een ouderwetse whodunit

Wie op zoek is naar feelgood zit hier helemaal verkeerd. Dit boek gaat over haat in allerlei vormen en bevat enkele gruwelijke scenes en martelingen.
Dat gezegd zijnde kan de schrijfster niet echt beslissen wie de hoofdpersoon is, de rechercheur of de studente criminologie. Daar ze niet alleen familie zijn van mekaar maar ook nog eens samenwerken in het onderzoek worden ze beide afwisslend op de voorgrond geschoven wat meteen leidt tot variatie in perspektief.
Het duurt even voor de lezer doorheeft dat er steeds gesprongen wordt in de tijd tussen de hoofdstukken. Dus het vraagt wel om je aandacht er bij te houden om de draad niet kwijt te spelen.
Aktueel door een link met het terrorisme en de asielbedriegers in de opvangcentra. Jammer dat Samantha Stroombergen ook lijdt aan de ziekte van deze tijd en tracht aan te tonen dat het allemaal witte zieltjes zijn en dat alles de schuld is van de autochtone racisten.
De persoonlijke (huwelijks)problemen van de rechercheur hadden iets minder gemogen maar dat was het een heel dun boek geworden. Samen met de minder ter zake doende maar ook veel plaats innemende verwikkelingen rond het verleden van zijn nichtje duidt dat op het toch wel - letterlijk - dunne verhaal dat de essentie van het boek uitmaakt.
Een persoonlijke keuze van Stroombergen die zeker eigentijds is en er meer een pscyhologische scandinavische thriller van maakt dan een ouderwetse whodunit. Wat ook haar bedoeling is. Op de cover staat dan ook duidelijk thriller.